سياسى جامعه، از جمله رسالت‌هاى «نبوى» رسول گرامى اسلام صلّى اللّه عليه و اله مى‌باشد و آن حضرت به عنوان والاترين شخصيّت جهان اسلام و برترين الگوى مسلمين، در عمل به اين رسالت خطير اقدام‌[1] و يك نظام سياسى مقتدرى تأسيس كردند كه به تدريج حكومت‌هاى بزرگى چون ايران، روم و مصر را تحت انقياد خود درآورد.

سيره فعلى آن حضرت، كه جز متن دين نيست، در پى اين اقدام، اسلام را به عنوان آيينى آميخته با سياست معرّفى كرد و آن را حاوى نگرش مديريّتى خاص براى رهبرى جامعه نشان داد. امام خمينى رحمه اللّه در اين مورد مى‌گويد:

پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و اله تشكيل حكومت داد، مثل ساير حكومت‌هاى جهان، لكن با انگيزه بسط عدالت اجتماعى ... و حكومت على بن ابى طالب عليه السّلام نيز با همان انگيزه، به طور وسيع‌تر و گسترده‌تر، از واضحات تاريخ است.[2] بااين‌حال، برخى در مورد اصل حكومت رسول گرامى اسلام صلّى اللّه عليه و اله ادّعاهايى نموده و شبهاتى مطرح كرده‌اند:

شبهه اوّل، از منظر قرآن، شأن پيامبر صرفا انذار و تبشير

قرآن شأن پيامبر را ابلاغ وخى و انذار و تبشير دانسته و مى‌فرمايد:

و ما على الرّسول إلّا البلاغ المبين.[3] إنّما أنت منذر.[4] إن أنا إلّا نذير و بشير.[5]

[1] - ر. ك: امام خمينى رحمه اللّه، ولايت فقيه، ص 18.

[2] - صحيفه امام، ج 21، ص 406.

[3] -« و بر پيامبر چيزى جز رساندان آشكار نيست». نور، آيه 54.

[4] -« تو فقط بيم دهنده‌اى رعد آيه 7»

[5] -« من فقط بيم‌دهنده و بشارت‌دهنده‌ام». اعراف، آيه 188.