ابن جعفر، ثم على بن موسى، ثم على بن محمد، ثم الحسن بن على، ثم سميّى و كنيى؛ حجة الله فى أرضه و بقيته فى عباده، ابن الحسن بن على، ذاك الذى يفتح الله تعالى ذكره على يديه مشارق الأرض و مغاربها، ذاك الذى يغيب عن شيعته و أوليائه غيبة لا يثبت فيها على القول بإمامته؛ إلّا من إمتحن الله قلبه للإيمان.[1] بنابراين، براساس اين‌كه حكومت دينى با حاكميت برخاسته از اذن خداوند، شناخته مى‌شود و به طور مسلم اين اذن در سرپرستى و زمام‌دارى كسانى‌كه از سوى حق تعالى معرّفى شده‌اند، جلوه‌گر مى‌گردد؛ معلوم مى‌شود كه به طور مشخص، حاكمان در حكومت دينى، انسان‌هاى كاملى بايد باشند كه به عنوان خليفة الله همه كمال‌هاى «مستخلف عنه» را به اندازه سعه هستى خود فراهم نموده و در همه آن كمال‌هاى وجود، مظهر خداى سبحان واقع شده‌اند كه بنا بر استنادهاى فوق، اين افراد جز انبياى عظام و ائمه هدا عليهم السّلام نمى‌باشند.

فقهاى عادل‌

سؤال مهم آن است كه اگر در شرايطى خاص، انسان‌ها قابليت بهره‌مندى از حضور ظاهرى امام معصوم عليه السّلام را از كف داده، بنا بر تقدير الهى به حرمان آن مولاى فضايل و پاكى‌ها گرفتار شوند، آيا مى‌توان گفت كه در اين دوران، انسان‌ها صرفا با اتّكا به فهم خود، قادر خواهند بود كه به تدبير امور پرداخته، به فراخور معيارهاى خويش،

[1] - شيخ صدوق، كمال الدين و اتمام النعمة، ص 253؛ طبرسى، إعلام الورى بأعلام الهدى، ص 375؛ ابن شهر آشوب، مناقب آل أبى طالب، ج 1، ص 282.