اصل به منزله يك حق يا تكليف سياسى براى تك تك مردم پذيرفته شده است. اما آيا اين به رسميت شناختن حق اكثريت به معناى صلاحيت اكثريت بر حكومت هم خواهد بود؟ در مبحث آتى نظر قرآن مجيد را در اين باره جويا مى‌شويم.

ايده اكثريت و حاكميت در قرآن‌

مسأله مشروعيت در قرآن كريم از قلم نيفتاده است. سرنوشت گروه‌هايى كه با جرح صلاحيت ديگران به تعديل اطاعت خويش همت گمارده‌اند و با حربه‌هاى مختلف خود را شايسته فرمانروايى دانسته‌اند و مردم را به سوى خود خوانده‌اند و همچنين داورى مردم درباره آنها از جمله بحث‌هاى پندآموز قرآنى است كه نشان مى‌دهد عامه مردم داراى چه معيارهاى مشروعيتى مى‌باشند و قضاوت قرآن در برابر اين معيارها چيست. پيش از اين بايد به تبيين جايگاه عامه و اكثريت پرداخت.

اكثريت: شايد غريب نمايد كه گفته شود از نگاه قرآن، قدرت مشروع از آراى اكثريت برنمى‌خيزد و از جمله نشانه‌هاى عدم مشروعيت قدرت سياسى در قرآن، متصف شدن به اكثريت است كه خود داراى صفات زير:

غافل،[1] كافر،[2] بى‌تدبير،[3] نادان،[4] فاسق،[5] جاهل،[6] اسراف‌كار و ناسپاس،[7] حلاف و عهدشكن،[8] دروغگو،[9] ساده‌انديش و گمان‌گرا،[10] گمراه،[11] گنهكار،[12] متجاوز و ستمكار،[13]

[1] - يونس/ 92

[2] - نحل/ 83، روم/ 8

[3] - مائده/ 103، بقره/ 249، عنكبوت/ 63

[4] - يوسف/ 40 و 21، اعراف/ 178

[5] - اعراف/ 102، آل‌عمران/ 110،( حديد/ 26 و 16

[6] - انعام/ 111

[7] - مائده/ 32، غافر/ 69، يوسف/ 38

[8] - اعراف/ 102

[9] - شعراء/ 223.

[10] - يونس/ 36، انعام/ 116

[11] - انعام/ 119، مائده/ 77، انعام/ 116

[12] - مائده/ 62

[13] - توبه/ 34، ص/ 24.