يا گروه خاصى نيست، از آنجا كه نظريه‌پردازان غربى نيز اين موضوع را پذيرفته‌اند، اهميت مطلب دو چندان مى شود. «بلاستر» انديشمند غربى، با نگاه به ايران امروز و ايرلند اين دو كشور را داراى پديده‌اى نسبتاً با مشخصات مردمسالارى دينى توصيف كرده است، وى به اين نكته مى‌پردازد كه «حتى در دنياى اسلام با گونه‌اى تجديد حيات مواجه بوده است، اما حتى در آنجا نيز پديده‌اى نسبتاً دموكراتيك و مردمى وجود دارد، تنها مذاهبى كه از هواداران توده‌هاى مردم برخوردارند، مشروعيت مى‌يابند و قوانين اسلامى در ايران و تا حدودى قوانين كاتوليك در ايرلند به اين دليل پذيرفته مى‌شوند كه اساساً مذهب مورد قبول مردم است.»[1]

وجود مدل تئودموكراسى در اروپا

دموكرات مسيحى‌ها فلسفه سياسى و مبانى اعتقادى خود را در زمينه دموكراسى از اصول مسيحيت استخراج مى‌كنند. ريشه دموكراسى مسيحى به واكنش كليساى كاتوليك به مسائل جهان نو باز مى‌گردد. واتيكان در واكنشى انفعالى درسده نوزدهم اصول دموكراسى را رسماً محكوم كرد، اما كليساى كاتوليك سرانجام در سال 1918 ممنوعيت مشاركت كاتوليكها را در سياست لغو كرد و در پى آن «حزب مردمى» بر پايه اعتقادات دموكراسى مسيحى تأسيس شد.

مهم‌ترين نظريه‌پرداز دموكراسى مسيحى، ژاك مارتين (1973- 1882) فيلسوف كاتوليك فرانسوى بود. وى در آثار مختلف خود به ويژه در مسيحيت و دموكراسى در سال 1942 استدلال كرد كه كثرت‌گرايى سياسى و آزادى و تشخّص انسان بر اصول اساسى مسيحيت استوار است. رفته رفته احزاب دموكرات مسيحى در فرانسه، آلمان، ايتاليا، اتريش، بلژيك، هلند و كشورهاى ديگر براى حمايت از مواضع اجتماعى كليساى كاتوليك پيدا شدند و با الهام از اصول مسيحيت به دفاع از دموكراسى پرداختند و امروزه بزرگ‌ترين گروه‌

[1] - آنتونى، آر، بلاستر، دموكراسى، ترجمه حسن مرتضوى، ص 25.