نتيجه مهم‌ترين كار متفكران شيعه اين بوده است كه نص را از قرآن تا عمل ائمه (ع) امتداد دهند تا عمل ائمه (ع) براى آنان فهم‌پذير باشد.

غير از دو نص ياد شده در دوره غيبت امام زمان (عج) از طريق اجتهاد و شيوه‌هاى عقلانى يك گونه نص فرهنگى به تدريج مى‌بالد و سازمان مى‌يابد؛ در مجموع از ديدگاه ما نص، نخست همان وحى و قرآن است كه بر پيامبر (ص) نازل شد و خصلت تئوريك دارد و نص دوم يا نص مفسر، همان اخبار و اعمال ائمه (ع) است. نص دوم از جنس نص اول است كه گسترش يافته و به‌منزله مخزن عملياتى به آن نگاه مى‌شود و نص سوم يا نص فرهنگى آن است كه در اين تحقيق از آن تعبير به دانش سياسى مسلمانان مى‌نماييم.

البته آنچه به دنبالش هستيم، همين نصوص فرهنگى يا دانش سياسى مسلمانان است، زيرا وقتى مفهوم مردمسالارى و مشروطه وارد حوزه تفكر اسلامى شدند، هيچ كدام نتوانستند نصوص يك يا دو را متزلزل سازند و همين نصوص فرهنگى يا دانش سياسى ما با چالش رو به رو شد. گفتيم كه مسأله مشروطه و مردمسالارى از نظام دانايى ديگرى وارد حوزه و قلمرو اسلامى شده است و اين طبيعى است كه ما در مورد دانش سياسى خود و تغييرات و تحولات آن بحث كنيم و اين تغييرات و تحولات را دست كم از دوره مشروطه تا عصر جمهورى اسلامى ايران پيگيرى نماييم. بى‌شك اين دانش سياسى (نصوص فرهنگى) بى‌ارتباط با نظام دانايى حاكم بر حوزه تفكر اسلامى ايران نيست از اين رو در بخش جداگانه‌اى به تبيين اين نظام دانايى خواهيم پرداخت.

گفتنى است در اين تحقيق ما در جستجوى اين هستيم كه آيا دانش سياسى (نصوص فرهنگى) از دوره مشروطه تاكنون شكل جديد گرفته است؟ در اين خصوص ناگزيريم يك گزارش توصيفى تحليلى از مقايسه نظريه‌پردازان اين مقطع داشته باشيم، در اين صورت است كه مى‌توان رابطه دانش سياسى و نظام دانايى تبيين كرد، هم‌چنين بررسى وضعيت دانايى در حوزه تفكر اسلامى ما تا حدودى مشخص خواهد شد، به‌ويژه بررسى اين مسأله كه در بحث مردمسالارى، نظام دانايى ما تحت فشار نظام دانايى بيرونى چه مكانيسمى از خود