برشمردن مسئله حيرانى بشر امروزى، به دنبال يافتن طرح پاسخى به پرسش‌هاى فوق است. اساس سخن در فرضيه «گفتمان پيامبرى خاتميت ندارد» نهفته است و اصل مهدويت از علايم حيات جاويدان اين گفتمان به شمار مى‌رود. گفتمان مهدويت نيز در چارچوب قوانين طبيعت ظهور مى‌يابد.

واژگان كليدى‌

قانون طبيعى، پسامدرنيسم، مهدويت، گفتمان، پيامبرى، اسلام، جامعه، آخرزمان.

مقدمه‌

1. بسيارى از نويسندگان غربى، روزگار پيامبران و جانشينان آنان را تا زمان قرون وسطاى اروپا، عصر كهن يا عهد كلاسيك لقب داده‌اند. در آن عهد، هويت فرد و ساختارهاى اجتماعى دين و معنويت تأثير مى‌پذيرفت و پادشاهى نيز بنابر واقعيتى عملى و اصلى طبيعى، شكل حكومت به‌شمار مى‌رفت. با وجود نايك‌سانى درجه خلوص اين گوهر روحانى در گذر زمان، هيچ‌كس براى مرگ آن تصورى نداشت؛ چرا كه همه چيز به پادشاه حيات مى‌يافت و هم او زمينه‌ساز هويت يگانه‌اى براى بقاى همگان شناخته مى‌شد. او يگانه معيار حق و باطل بود و همه چيز در يكتايى و وحدت او توجيه و تفسير مى‌شد.

ارزش و مقبوليت اين گوهر به‌تدريج باعث سودجويى دنيادوستان روحانى‌نمايى شد كه با تهيه نسخه‌هاى جعلى و بدلى از دين، پلكان ترقى، سياسى اقتصادى و اجتماعى براى خود مى‌ساختند. ظهور منجى‌هاى كاذب از نشان‌هاى اين بازار عكاظ بود.

بشر در صداقت پيام آسمانى ترديد نداشت، اما دوره‌اى فرارسيد كه بشر پيام آسمانى را با كمال اجتماعى و توسعه انسانى و اقتصادى خود روياروى ديد.

انديشه مدرن، خدا را در برابر انسان، زمين را در برابر آسمان، روح را در برابر جسم، علم را ناسازگار با مذهب، عقل را در تضاد با وحى و سياست را در ضديت با دين مى‌ديد. دوگانگى، زاييده فكر مدرن به‌شمار مى‌رود. ترقى انسان مدرن و صعود او با ابزار عقلانيت اقتصادى به قله‌هاى روح سرمايه‌دارى، سبب‌