شما چيزى در سر ندارند. حضرت فرمودند: خداوند يارى‌رسان خواهد بود. سپس آن حضرت عبد اللّه بن عباس را فراخواندند و فرمودند: به سوى آنها برو و آنها را سوگند ده و آن عهدى را كه از من در گردن آنهاست، بيادشان بياور. ابن عباس پس از شرح ماجراى گفت‌وگوهاى خود با طلحه و زبير و پاسخ منفى آنان مى‌گويد: خدمت على عليه السّلام بازگشتم، درحالى‌كه آن حضرت وارد شهر بصره شده بود. فرمودند: با خود چه خبر آورده‌اى؟ من جريان را گزارش دادم. حضرت فرمودند:

بار خدايا! ميان ما به حق داورى كن كه تو بهترين داورانى. آن‌گاه فرمودند: نزد عايشه برو و خروج از خانه پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلّم و ترس از اين‌كه كار او مخالفت با خداى بلندمرتبه باشد و نيز فراموش كردن عهد رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلّم را به او گوش‌زد كن و به او بگو كه اين كار شايسته زنان نيست و تو به آن مأمور نشده‌اى. در ادامه، ابن عباس ماجراى رساندن پيام امام على عليه السّلام و استنكاف عايشه از پذيرش نصايح امام عليه السّلام را بازگو مى‌كند. 40

دغدغه امام على عليه السّلام درباره روشن‌گرى و نمايان شدن حقيقت را در جاهاى ديگرى نيز به وضوح مى‌توان مشاهده كرد. براى نمونه، «آن حضرت در پگاه روز يازدهم جمادى الاولى درحالى‌كه در ميمنه سپاه مالك اشتر و در ميسره آن عمار بن ياسر حضور داشت و پرچم به دست فرزندش محمد بن حنفيه بود، به سمت سپاه جمل حركت نمود. آن‌گاه حضرت بر جاى‌گاهى ايستادند و با صدايى بلند خطاب به سپاه خود فرمودند: شتاب نكنيد تا بر آنها حجّت اقامه كنم. پس ابن عباس را فراخواند و قرآنى به او داد و فرمود: اين قرآن را به سوى طلحه، زبير و عايشه ببر و آنها را به آن‌چه در آن است، فراخوان و به طلحه و زبير بگو آيا شما با اختيار با من بيعت نكرديد؟ پس چه چيز سبب شد بيعت مرا بشكنيد، در حالى كه اين قرآن ميان من و شما حكم مى‌كند. ابن عباس پس از ابلاغ پيام امام عليه السّلام، به سمت لشكرگاه حركت مى‌كند. او مى‌گويد: به خدا سوگند! هنوز از جايم حركت نكرده بودم كه تيرهايشان هم‌چون ملخ‌هاى پراكنده به سويم باريدن گرفت. به على عليه السّلام عرض كردم: اى امير مؤمنان تا كى با ما چنين كنند؟ اجازه‌