تأكيد بر ضرورت پاى‌بندى به همه تعهدات و پيمان‌ها، تنها در صورت تخلف طرف مقابل، نقض تعهد را جايز دانسته‌اند و در غير آن، وفاى به عهد را به حكم عقل و شرع لازم مى‌دانند. برخى از اين مستندات قرآنى و روايى به شرح زير است:

وَ الْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذا عاهَدُوا؛ 103

و آنان كه چون عهد بندند، به عهد خود وفادارانند.

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَوْفُوا بِالْعُقُودِ؛ 104

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، به قراردادها [ى خود] وفا كنيد.

الَّذِينَ يُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَ لا يَنْقُضُونَ الْمِيثاقَ؛ 105

همانان كه به پيمان خدا وفادارند و عهد [او] را نمى‌شكنند.

وَ أَوْفُوا بِالْعَهْدِ إِنَّ الْعَهْدَ كانَ مَسْؤُلًا؛ 106

و به پيمان [خود] وفا كنيد، زيرا كه از پيمان پرسش خواهد شد.

وَ الَّذِينَ هُمْ لِأَماناتِهِمْ وَ عَهْدِهِمْ راعُونَ؛ 107

و آنان كه امانت‌ها و پيمان خود را رعايت مى‌كنند.

رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم در همين زمينه فرموده است:

لا دين لمن لا عهد له ... المؤمنون عند شروطهم؛ 108

كسى كه پاى‌بند به عهد خود نيست، از دايره ديانت خارج است ...

ايمان مؤمنان در گرو پاى‌بندى به تعهداتشان است.

اصل وفاى به عهد و تعهدات، برمبناى آيات و سنت و سيره نبوى، دربردارنده موارد زير است:

1. اصل بقاى معاهده‌ها و اعتبار آن تا زمان انقضاى مدت؛

2. عدم جواز خدعه و غدر به طرف مقابل و وجوب وفاى به عهد تا زمان انقضاى مدت؛

3. عدم جواز نقض قطعى پيمان، مگر آن‌كه طرف مقابل غدر و خدعه كند و يا آن را كاملا نقض نمايد.

سيره نبوى و علوى و سياست خارجى ايشان نيز پاى‌بندى پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم و امام على عليه السّلام به همه پيمان‌ها و تعهدات كتبى و شفاهى را نشان مى‌دهد. پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم به‌