پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و اله و سلّم نيز دعوت خويش را از توحيد شروع كرد و توحيد، هدف اصلى سياست خارجى آن حضرت بود. 10 آن بزرگ‌وار در دوران دعوت سرّى و همگانى، به توحيد و يگانگى خداوند استوار فرامى‌خواند. آن‌گاه كه سران قريش سياست تطميع را در پيش گرفتند و سعى كردند تا از طريق ابو طالب، عموى پيامبر، مانع از دعوت رسول اللّه شوند، پيامبر فرمود:

من از ايشان چيزى نمى‌خواهم، جز اين‌كه يك كلمه بگويند و بر تمام عرب سيادت كنند و عجم را زير فرمان خويش آوريد و آن كلمه «لا إله إلا اللّه» است و پس از آن از بت‌پرستى دست بردارند. 11

هم‌چنين پيامبر اسلام در نامه‌هايى كه به سران و پادشاهان آن روزگار مانند خسروپرويز نوشته‌اند، قبل از هرچيزى آنان را به توحيد دعوت كرده و در اكثر نامه‌هاى خود به بزرگان و سران مسيحى به اين آيه اشاره فرموده است: 12

قُلْ يا أَهْلَ الْكِتابِ تَعالَوْا إِلى‌ كَلِمَةٍ سَواءٍ بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمْ أَلَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ وَ لا نُشْرِكَ بِهِ شَيْئاً؛ 13

بگو: «اى اهل كتاب، بياييد بر سر سخنى كه ميان ما و شما يكسان است بايستيم كه: جز خدا را نپرستيم و چيزى را شريك او نگردانيم.»

توحيد در حكومت جهانى حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف نيز محور هم‌گرايى در حوزه داخلى و خارجى نظام مهدوى است و دين اسلام، تنها دين حاكم بر جهان خواهد بود، چنان‌كه دين و سياست نيز از هم تفكيك‌ناپذيرند و بلكه سياست و حكومت، در خدمت دين و اهداف متعالى آن است و بدون هيچ‌گونه ترديدى، اسلام آيين مطلق و برتر و متعالى در نزد جهانيان پذيرفته مى‌شود، هم‌چنان كه پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم مى‌فرمايد:

فرمان‌روايى او شرق و غرب عالم را دربر مى‌گيرد، خداوند به واسطه او دين خود را بر همه اديان غالب مى‌گرداند و در زمين خرابه‌اى باقى نمى‌ماند و همگى آباد مى‌شود. 14

بنابراين، بر مبناى اين‌گونه روايات مى‌توان اذعان كرد كه هم‌گرايى در آموزه مهدوى، جهانى و مبتنى بر آموزه‌هاى وحيانى و دينى خواهد بود و با پذيرش‌