ثانياً ادبيات اين زيارت كاملا منطبق با ادبيات آيات قرآن مجيد و روايات است كه مقام خليفةاللَّه را براى پيامبران واولياى الهى بيان مى‌كند.

مرحوم علامه مجلسى روايتى را از امام على عليه السلام نقل كرده‌اند كه فرمود:

«لاتسمونا ارباباً، قولوا فى فضلنا ما شئتم فإنكم لا تبلغوا من فضلنا كنه ما جعله اللَّه لنا و لامعشار العشر لانّا آيات اللَّه و دلائله و حجج اللَّه و خلفاوه و امناوه و وجه اللَّه و عين اللَّه و لسان اللَّه»؛ «ما راه «رب» و پروردگار نخوانيد ولى در فضل و برترى ما هر چه مى‌خواهيد بگوييد ليكن بدانيد كه نه تنها به حقيقت فضائلى كه خدا براى ما قرار داده است نمى‌رسيد بلكه به‌اندكى از آن نيز نمى‌رسيد زيرا ما آيات و دلايل خدا، حجت، خليفه و جانشين، امين، وجه، چشم و زبان او هستيم».[1]

استاد گرانقدر آيةاللَّه جوادى آملى در نفى و انكار توهم غلو و اغراق مى‌فرمايند: «سراسر زيارت جامعه مملو از كمالات و فضائل ائمه اطهار عليهم السلام است و زائر با نهايت احترام و ادب در آستان شان اظهار ارادت، اخلاص، خضوع و خشوع مى‌كند البته اين همه، بخشى از كمالات آن انوار پاك است وگرنه فضائل آن ذوات مقدس بيش از اينهاست ... از اين جهت در زيارت آمده است: «موالى لا أحصى ثنائكم و لاأبلغ من المدح كنهكم و من الوصف قدركم ...».

ثانياً مرز غلو خارج كردن آنان در مقام تعريف و تمجيد از دائره عبوديت است وگرنه ثناگويى در اين محدوده هرگز غلو نيست.

ثالثاً يكى از آداب زيارت اين است كه زائران زيارت خود را با تكبيرات صدگانه شروع كنند يعنى بعد از اين كه يكصدبار اعتراف به عظمت خدا كردند

[1] - بحارالانوار، ج 26، ص 6.