فصل دوم: ولايت پيامبران و امامان‌

الف) ولايت پيامبران‌

برخى از آياتى كه ولايت را براى پيامبران اثبات مى‌نمايند عبارتند از:

و إذ ابتلى إبراهيم ربّه بكلمات فأتمّهنّ قال إنّى جاعلك للنّاس إماما[1]؛

و چون ابراهيم را پروردگارش با كلماتى بياموزد و وى آن همه را به انجام رسانيد (خدا به او) فرمود من تورا پيشواى مردم قرار دادم.

فقد آتينا آل إبراهيم الكتاب و الحكمة و آتيناهم ملكا عظيما[2]؛

در حقيقت ما به خاندان ابراهيم كتاب و حكمت داديم و به آنان ملكى بزرگ بخشيديم.

يا داود إنّا جعلناك خليفة فى الأرض فاحكم بين النّاس بالحقّ ...[3]؛

اى داوود ما تو را در زمين خليفه و جانشين گردانيديم، پس ميان مردم به حق داورى كن.

إنّما وليّكم اللّه و رسوله‌[4]؛

ولى شما تنها خدا و پيامبر اوست.

[1] - بقره( 2) آيه 124.

[2] - نساء( 4) آيه 4.

[3] - ص( 38) آيه 26.

[4] - مائده( 5) آيه 55.