چنين نظامى دو چهره دارد: چهره الهى و چهره مردمى. نظامى است كه مشروعيت آن برخاسته از موازين شرعى و ولايت الهى و مقبوليت آن متكى بر آراى عمومى و پشتيبانى مردمى است. حضور دايمى مردم در صحنه انتخابات و تعيين سرنوشت اجتماعى خويش (جمهوريت) با رعايت ملاحظاتى كه در شرع مقدس اسلام وجود دارد (اسلاميت) ساختار تشكيلاتى و محتوايى اين نظام سياسى را از همه نظام‌هاى سياسى رايج دنيا متمايز مى‌سازد.

انتخابات چگونه مى‌تواند مشروعيت‌بخش باشد؟ پاسخ به اين سؤال براى هر فيلسوف سياسى بسيار حائز اهميت است و براى پاسخ‌گويى به آن لازم است ابتدا ملاك مشروعيت و نصاب آن مشخص شده باشد، اين‌جاست كه انبوهى از سؤال‌ها در برابر ذهن صف‌آرايى مى‌كند:

انتخاب‌شوندگان چه شرايطى بايد داشته باشند؟

انتخاب‌كنندگان چه شرايطى بايد داشته باشند؟ ملاك تعيين سن خاصّ براى انتخاب‌شوندگان و انتخاب‌كنندگان چيست؟

براى مشروعيت يك انتخابات، دست‌كم چه تعداد از واجدان شرايط بايد در آن شركت نمايند؟

براى مشروعيت (حقّانيت) انتخاب شونده، حداقل آراى لازم چه مقدار است؟

(اكثريت مطلق آراى واجدان شرايط يا اكثريت مطلق آراى اخذ شده؟ چهل درصد آرا؟ سى درصد آرا؟ 25 درصد آرا و يا اكثريت نسبى؟)

آيا اگر تنها 35 درصد مردم در انتخابات شركت نمودند و با توجه به رقابت ميان كانديداها يكى از آنان با كسب 33 درصد آراى اخذ شده به رياست جمهورى انتخاب گرديد،[1] همين مقدار رأى (حدود دوازده درصد واجدان شرايط) براى كسب‌

[1] - در اكثر كشورهاى دمكراتيك غربى، آمار در همين حدود است.