امت، پس از پيامبر در «امامت» امامان‌عليهم السّام تداوم ياته است. گرچه بحث اصلى ما در اين‌جا مسئله حكومت و زعامت سياسى است، اما به خاطر آن كه حكومت يكى از شاخه‌ها و شئون «امامت» است و امامان همه شئون پيامبر، به جز شأن تلقى و دريافت وحى را دارا مى‌باشند ناگزيريم ابتدا تعريفى از «امامت» ارائه نموده، سپس دلايل امامت و ولايت را- كه حكومت نيز زيرمجموعه آن است- بررسى نماييم.

تعريف امامت‌

در تعبير بسيار زيبا و گوياى امام هشتم آمده است: «إنّ الإمامة زمام الدين و نظام المسلمين»[1]؛ امامت شيرازه دين و موجب نظم مسلمين است.

و در علم كلام، امامت اين‌گونه تعريف شده است:

الإمامة رئاسة عامّة في امور الدين و الدنيا نيابة عن النبي؛[2] امامت، رهبرى فراگير و همگانى است در امور دين و دنياى مردم به جانشينى از پيامبر.

قوام امامت به وجود فردى به نام «امام» است؛ امام يعنى رهبر و پيشوا و «امام» امامت «امت» را بر عهده دارد. دقيقا به همين جهت است كه «امامت» از مسائل مهم اعتقادى و كلامى شيعه محسوب مى‌گردد برخلاف اهل سنّت كه «خلافت» را، با آنچه‌

[1] - حسن بن على حرّانى، تحف العقول، ص 462.

[2] - علامه حلّى، باب حادى عشر، ص 83.