قلب انسان يا قلب مؤمن، دو گوش دارد، در يكى ابليس وسوسه گر و شيطان فريبكار مى‌دمد، در ديگرى فرشته نجات بخش و ارشاد گر.

نسبت به كارهاى نيك و بد يكى امر مى‌كند، ديگرى نهى مى‌نمايد. يكى تشويق مى‌كند، ديگرى هشدار مى‌دهد و بر حذر مى‌دارد. انسان در اين ميان، متحيّر است كه كدام را بپذيرد و در پى كدام دعوت به راه افتد.

امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد: «انَّ لِلقَلبِ اذُنينِ: رُوحُ الايمانِ يُسارُّهُ بِالخَيرِ، و الشَّيطانُ يُسارُّهُ بِالشَّرِ، فَايُّهُما ظَهَرَ عَلى‌ صاحِبه غَلَبَه؛[1]

دل، دو گوش دارد: روح ايمان او را به نيكى فرا مى‌خواند و در گوشش زمزمه خير سر مى‌دهد، امّا شيطان، نجواى شرّ و بدى با او دارد. هر يك از اين دو چيره شود بر ديگرى و صاحب آن گوش غلبه مى‌يابد».

اين، همان گيرنده درونى است كه يا روى فرستنده حق تنظيم مى‌شود، يا فرستنده باطل. امواج هر يك را دريافت كند و دستور از هر كدام بگيرد، برنامه زندگيش همان گونه تنظيم مى‌شود.

اشكال از كجاست؟ از گيرنده يا فرستنده؟

اگر در فضاى زندگى‌ها و در قلمرو جان‌ها و قلب‌ها، امواج هدايت و بصيرت پراكنده مى‌شود، اگر گيرنده آن امواج «هدايت» نباشيم و گوش جانمان تعطيل باشد، خودمان مقصريم كه «رادار دل» را خاموش كرده‌ايم.

[1] - ميزان الحكمه، حديث 16950

[2] - برگ و بار، ص 302