ديگرى، رابطه‌ها را كمتر مى‌كند و دو روح با هم الفت مى‌گيرند و پيوند دوستى صورت مى‌گيرد.

ولى ... چه كسى شايسته دوستى است؟

براى دوست گزينى، چه ملاك‌هايى را بايد در نظر گرفت؟

دوست خوب كيست و چه شرايطى دارد؟

اين‌ها نكاتى است كه در شكل‌گيرى يك «مودّت صالح» و «دوستى ارزشمند» و «رفاقت پايدار»، نقش ايفا مى‌كنند.

بدون آزمايش، نبايد دوستى برگزيد و طرح رفاقت و صميميت با كسى ريخت.

به قول پروين اعتصامى:

پس صداقت يك معيار است. اين نكته در رهنمودهاى پيشوايان دينى هم فراوان به چشم مى‌خورد. از رفاقت با انسان‌هاى دروغگو، لاف زن، ريا كار، دو رو و نفاق پيشه، كه در برابر به گونه‌اى سخن مى‌گويند و عمل مى‌كنند، ولى پشت سر، گفتار و رفتارشان به گونه ديگرى است، نهى شده‌ايم. خوشا آنان كه اين حكمت ژرف را به كار مى‌ببندند.

اى جان فداى آن كه دلش با زبان يكى است.

معيار ديگر، حفظ دوستى در شدايد و گرفتارى‌ها است. دوستى كه در حال رفاه و راحت و برخوردارى دم از دوستى مى‌زند، اما هنگام نياز و گرفتارى، بى‌اعتنايى مى‌كند و راه خود را كج مى‌كند و صورت خويش را به طرف ديگر مى‌گيرد، شايسته رفاقت نيست.

«براى كسى بمير كه برايت تب كند.»