براى كسى بمير كه برايت تب كند

اگر «دوست‌يابى» و «نفوذ در دل‌ها» را هنر به شمار آورده‌اند، چندان هم بى‌حساب نيست.

مهرورزى به ديگران، آميخته به ايثار و از خودگذشتگى و نديدن «خود» و برگزيدن «ديگرى» است.

آنكه اسير «خودخواهى» است، نمى‌تواند دوست‌دار ديگران باشد. در نتيجه، خودخواهان مغرور و خودپسندان متكبر، از راه‌يابى به دل مردم محروم‌اند واز چشيدن شهد محبوبيّت، ناكام.

«صحبت يارانِ يكدل، كيميايى ديگر است.»

اين كيمياى محبت، صفا بخش زندگى نيز مى‌شود و آنان كه از آن بى‌بهره‌اند، دچار زندگى‌هاى سرد و بى‌روح‌اند.

دوست گزينى‌

اگر كسى از رذيله خودخواهى دور باشد، نياز زندگى جمعى او را به «دوست گزينى» و معاشرت با ديگران مى‌كشاند. گامى از او و گامى از