رسول الله، يك نفر از اصحاب ما در كوفه، به يك نفر از دشمنان ما مديون است، و چون نتوانسته است قرض را بدهد، فرار كرده؛ شما بفرماييد كه اگر اين قضيه، همين يكى دو ساله انجام خواهد گرفت، ما بگوييم اين فرد فرارى بماند، تا ان شاء الله حكومت حق بيايد و مسأله، خودش به خودى خود حل بشود؛ اگر نه، زمان بيشترى طول مى كشد، اين بيچاره نمى تواند خيلى فرارى بماند، ما جمع بشويم و پولش را جمع كنيم و بدهيم! حضرت جواب صريح نمى دهند كه نمى شود.

حالا زراره، چرا بايستى اين طور خيال كند كه همين يكى دو ساله قرار است يك كارى انجام بگيرد؟ يعنى زراره آدم ساده دلى بود؟ با مسايل ائمه آشنا نبود؟!

زراره به يكى از اصحاب امام صادق- هنگامى كه امام باقر وفات مى كردند، حالا يادم نيست كدام يك از اصحاب است، ابو بصير است يا كيست- مى گويد: لا ترى على أعوادها غير جعفر (60)، روى منبرهاى خلافت، غير از جعفر كسى ديگر را نخواهى ديد. بعد مى گويد: وقتى كه حضرت صادق رحلت كردند، من پرسيدم كه چطور شد؟ گفت: بله، من استنباط خودم بود كه گفتم؛ يعنى امام نفرموده بود- كه حرف امام دروغ در نيايد- خوب، چرا زراره چنين اشتباهى را ممكن است بكند؟ اين، اشتباه است واقعاً، يا نه، از ادعاهاى ائمه و از آينده دنياى اسلام در مورد ائمه، يك چيز قابل توجه است؛ آنها همه شان منتظر بودند، و بدانيد كه اصحاب ائمه- همه يا اكثر- منتظر بودند كه خروج و قيام بشود، و حكومت حق به زودى تشكيل بشود؛ كه داستانهاى مفصلى در اين باب هست. برداشت اصحاب ائمه از حركات آنان، كه همان انتظار خلافت است، اين هم يك فصل است كه قابل بررسى است.