نصيحت مى كردند مثلًا هارون را، به گريه هم مى آوردند- اما مواظب بودند كه به او جبار و طاغى و شيطان نگويند؛ اما ائمه مى گفتند.

* برخورد خلفا با ائمه (عليهم السلام)

يك بحث، تنديهاى خلفا به ائمه است. مثل همان كه در مورد منصور، چند موردش را عرض كردم و هارون هم نسبت به موسى ابن جعفر دارد؛ و از اين قبيل.

يك مسأله از آن عناوينى كه بايد تعقيب بشود، داعيه هايى است كه حاكى از استراتژى امامت است. انسان گاهى داعيه هايى در زندگى ائمه مى بيند، كه اينها عادى نيست؛ داعى از استراتژى خاصى است. كه آن، همين استراتژى امامت است. مثلًا چند نمونه را در همين صحبتهايى كه مى كرديم، در مورد امام باقر عرض كردم.

يكى مسأله فدك است كه هارون، يك وقتى براى اينكه قضيه بنى هاشم و ادعاهايشان را تمام بكند، به موسى ابن جعفر گفت: خُذ فدكا حتّى ارُدَّها اليك‌ (46)، محدودش كن، مشخصش كن، تا فدك را به تو برگردانم. حضرت موسى ابن جعفر، اول امتناع مى كنند، بعد مى گويند: لا اخُذُها الا بحُدودِها (47)، اگر حدود اصليش را بدهى، مى گيرم. بعد او مى گويد كه بسيار خوب، حدودش را مشخص كن.

آن وقت خيلى جالب است، حضرت برايش حدود معين مى كنند؛ حدودش اين است، امَا الحدُّ الاوَّلُ فعَدَنُ‌ (48)، يك حد فدك، عدن است- حالا اينها- مثلًا- در مدينه يا در بغداد نشسته اند و دارند با هم صحبت مى كنند- منتها اليه جزيره العرب، فَتَغَيَّرَ وَجهُ الرَّشيد (49)، رنگش متغير شد، وَ قَال إِيهاً (50)، عجب! قَالَ وَالحَدُّثَّانِى سَمَرقَندُ (51)، حد دوم فدك، سمرقند است؛ فَاربَدَّ وَجهُهُ‌ (52)، رنگش تيره شد! وَالحَدُّ الثَّالِثُ افرِ يقيهُ‌ (53)، فَاسوَدَّ وجهُهُ‌ (54)، صورت هارون الرشيد سياه شد، وَ قَالَ هِيِه‌ (55)! هه هه، عجب! چه حرفى! قَالَ وَ الرَّابِعُ سَيفُ البَحرِ، ممَّا يَلِى الجُزُرَ و