ما مى بينيم كه امام باقر هم در سالهاى بين 95 و 114 كه دوران امامت اين حضرت است- اين كلمات را بيان مى كنند- محاجه براى خلافت- اين، چيز خيلى معنادارى است، و نشان دهنده جهت گيرى و انگيزه ها و روشن بودن اين مطلب است.

* دوران زندگى امام صادق عليه السلام‌

دوران امام باقر هم تمام مى شود؛ از سال 114، زندگى امام صادق شروع مى شود، تا سال 148 كه مهمترين دوران در اين مرحله اول دوران زندگى امام صادق است.

امام صادق، دو مرحله در اين دوران طى مى كنند؛ يكى از سال 114 تا 132- يا تا سال 135، يا تا غلبه بنى عباس است، يا تا خلافت منصور- اين، يك دوره است، كه دوران آسايش و گشايش بود. آن زمانى كه معروف شده است به خاطر اختلاف بنى اميه و بنى عباس، ائمه فرصت كردند، مربوط به اين دوران است. زمان امام باقر چنين چيزى نبود. زمان امام باقر، قدرت بنى اميه بود و هشام بن عبد الملك- و كان هشام رجلهم‌، كه مرد بنى اميه و بزرگترين شخصيت بنى اميه بعد از عبد الملك، هشام بود.

بنابراين در زمان امام باقر، هيچ گونه اختلافى بين كسى و كسى نبوده كه موجب اين باشد كه ائمه بتوانند از فرصت استفاده كنند؛ مربوط به زمان امام صادق است، آن هم مربوط به اين دوران، كه دوران، شروع دعوت بنى عباس و گسترش دعوت اينها و اوج دعوت شيعى علوى در سرتاسر دنياى اسلام بود كه الان مجالش نيست- اما آن وقتى كه امام صادق به حكومت رسيدند- من در صحبتى كه بعد هم پياده و چاپ شده است، شرح دادم كه- در دنياى اسلام- در آفريقا، در خراسان، در فارس، در ماوراء النهر، در جاهاى مختلف دنياى اسلام- چه درگيريها و چه جنگهايى بوده است! چنين وضع‌