معروف امام سجاد به محمد شهاب زهرى، نامه‌يى براى تاريخ است كه در تحف العقول و جاهاى ديگر ثبت شده است، نشان دهنده اين است كه چه وابستگيهايى براى شخصيتهاى بزرگ بوده است. امثال محمد بن شهاب، زياد است.

جمله‌يى را مرحوم مجلسى (رضوان الله عليه) از ابن ابى الحديد نقل مى‌كند- مجلسى (عليه الرحمه)، اول در بحار از جابر نقل مى‌كنند؛ كه ظاهراً جابر بن عبد الله است- ايشان مى‌گويد كه امام سجاد فرمود: مَا نَدْرِى كَيْفَ نَصْنَعُ بِالنَّاسِ إِنْ حَدَّثْنَاهُمْ بِمَا سَمِعْنَا مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ص ضَحِكُوا؛ نه فقط قبول نمى‌كنند، مى‌خندند! وَ إِنْ سَكَتْنَا لَمْ يَسَعْنَا. (6)

بعد ماجرايى را ذكر مى‌كند كه حضرت، حديثى را براى جمعى نقل كردند، كسى در بين آن جمع بود، استهزاء كرد و آن حديث را قبول نكرد. بعد درباره سعد بن مسيب و زهرى مى‌گويد: از منحرفين بودند- كه البته بنده اين را در مورد سعد بن مسيب قبول نمى‌كنم، دلايل ديگرى دارد كه جزو حواريون امام بوده است؛ اما در مورد زهرى و خيلى‌هاى ديگر، همين جور است- بعد ابن ابى الحديد، عده زيادى از شخصيتها و رجال آن زمان را مى‌شمرد كه همه، از اهل بيت منحرف بودند!

بعد از امام سجاد (عليه الصلاه و السلام) نقل مى‌كند كه فرمودند: مَا بِمَكَّهَ وَ الْمَدِينَهِ عِشْرُونَ رَجُلًا يُحِبُّنَا (7)، بيست نفر در همه مكه و مدينه نيستند كه ما را دوست داشته باشند.

اين وضع دوران امام سجاد است- آن وقتى كه ايشان مى‌خواهند به اين كار عظيم شروع كند- و اين همان دورانى است كه- بعدها- امام صادق (عليه الصلاه و السلام) فرمودند: ارتد الناس بعد قتل الحسين (ع) إلا ثلاثه‌ (8) سه نفر- فقط- بعد از ماجراى عاشورا ماندند! اين حديث، سه نفر را اسم مى آورد؛ ابو خالد الكابلى‌، يحيى‌