علاوه بر اين، ادعاى ديگر شيعيان، مبنى بر زهد و پارسايى و بى اعتنايى ائمه به دنيا نيز با اين كار نقض مى شود كه آن حضرت فقط در شرائطى كه به دنيا دسترسى نداشته اند نسبت به آن زهد مى ورزيدند و اكنون كه درهاى بهشت دنيا به روى آنان باز شد، به سوى آن شتافتند و مثل ديگران خود را از آن متنعم كردند.

هدف سوم:

سوم، اينكه مامون با اين كار، امام را كه همواره يك كانون معارضه و مبارزه بود در كنترل دستگاههاى خود قرار ميداد.

به جز خود آن حضرت همه سران و گردنكشان و سلحشوران علوى را نيز در سيطره خود در مى آورد و اين موفقيتى بودكه هرگز هيچ يك از اسلاف مامون چه بنى اميه و چه بنى عباسى بر آن دست نيافته بودند.

هدف چهارم:

چهارم، اين كه امام را كه يك عنصر مردمى و قبله اميدها و مرجع سؤالها و شكوه ها بود، در محاصره ماموران حكومت قرار مى داد. و رفته رفته رنگ مردمى بودن را از او مى زدود و ميان او و مردم و سپس ميان او و عواطف و محبتهاى مردم فاصله مى افكند.

هدف پنجم:

پنجم، اين بود كه با اين كار براى خود وجهه و حيثيتى معنوى كسب مى كرد.

طبيعى بود كه در دنياى آن روز همه او را براى اين كه فرزندى از پيغمبر و شخصيتى مقدس و معنوى را به وليعهدى خود برگزيده و برادران و فرزندان خود را از اين امتياز محروم ساخته است، ستايش كنند.

و هميشه چنين است كه نزديكى دينداران به دنيا طلبان از آبروى دينداران مى كاهد و بر آبروى دنيا طلبان مى افزايد.