طبق آنچه در جامعه اسلامى مرسوم بود، و همگان از آن تكليف آگاهى داشتند (يعنى نوبت در مرزبانى و مرزدارى، و سه روز يا چهل روز و واجب كفايى بودن آن)، موضوع برتر و تكليف مهمترى را نيز بازگفتند، كه ما در همه دوران و همه زمانها مرزدار و مرزبانيم، و شيعه ما بايد پيرو ما باشد و همواره و هميشه هوشيارانه به حراست و حفاظت از مرزهاى جغرافيايى و عقيدتى سرزمينهاى اسلامى و دين اسلام بپردازد، و از اين مهمّ و واجب لحظه‌اى غفلت نورزد.

علّامه مجلسى در تفسير اين حديث گفته است: «اى يجب على الشيعة ان يربطوا انفسهم على طاعة امام الحقّ، و انتظار فرجه، و يتهيؤا لنصرته: بر شيعه واجب است كه حاضر يراق و گوش به فرمان امام بر حق باشند، و در انتظار فرجش بسر برند، و براى يارى او آماده باشند»[1]

بنابراين، شيعه در همه دوران عمر خويش مرزدار و مرزبان و سنگرنشين است. و در اين خصلت چون امامان خويش و امام منتظر است، يعنى «رباط» (سنگردارى و مرزبانى) شيعه چون «رباط» امام، در همه دورانها و تمام روزها و روزگاران است.

امام مهدى «ع» نيز خود را «مرابط، مرزبان و مرزدار» خوانده است، در نامه به شيخ مفيد:

* من عبد اللّه المرابط فى سبيله ...[2]

- (اين نامه) از بنده خدا است بنده‌اى كه مرزبان و مرزدار راه خدا است ...

«مرابط: مرزبان و مرزدار»، در برخى احاديث، به امام مهدى «ع» اطلاق شده است:

امام باقر «ع»:

*- فى هذه الاية: «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا، اصْبِرُوا. .. وَ رابِطُوا». نزلت فينا، و لم‌

[1] -« مكيال» 2/ 424.

[2] -« ارشاد»/ 4، شيخ مفيد، چاپ مكتبة بصيرتى، قم.