انتظارهاى ديگر كه از انتظار اصل حيات فراتر مى‌رود و به انتظار آرمانها و هدفهاى برتر حيات و فرازهاى زندگى مى‌رسد نيز داراى چنين ويژگى و جهتگيرى است، يعنى انديشه و عمل آدمى را در راستاى تحقق آن آرمانها و هدفها قرار مى‌دهد، و انسان را وامى‌دارد تا راهها و شيوه‌هايى را برگزيند كه او را به خواسته‌ها و هدفهايش نزديك كند و موانع راه را كنار زند. از اينجا است كه انسان به آمادگى و آماده‌سازى خود و محيط خود مى‌پردازد و زمينه آرمانها و هدفهاى خويش را فراهم مى‌آورد.

عالم پرهيزگار مؤلف كتاب «مكيال المكارم» مى‌گويد:

«و هو كيفية نفسانية ينبعث منها التّهيوء لما تنتظره، و ضده اليأس فكلّما كان الانتظار اشدّ كان التّهيوء آكد. الا ترى انّه اذا كان لك مسافر تتوقّع قدومه ازداد تهيوءك لقدومه كلّما قرب حينه، بل ربّما تبدل رقادك بالسّهاد لشدّة الانتظار.

و كما يتفاوت مراتب الانتظار من هذه الجهة، كذلك يتفاوت مراتبه من حيث حبك لمن تنتظره، فكلّما اشتدّ الحبّ ازداد التهيوء للحبيب، و اوجع فراقه بحيث يغفل المنتظر عن جميع ما يتعلّق بحفظ نفسه، و لا يشعر بما يصيبه من الالام الموجعة و الشّدايد المفظعة:[1]

انتظار كيفيتى روحى است كه موجب بوجود آمدن حالت آمادگى است براى آنچه انتظار دارند، و ضد آن يأس و نااميدى است. هرچه انتظار بيشتر باشد آمادگى نيز بيشتر است؛ آيا نمى‌بينى اگر مسافرى در راه داشته باشى و چشم به راه آمدن او باشى، هرچه زمان رسيدن او نزديك گردد، آمادگى براى آمدنش فزونى مى‌يابد. حالت انتظار، گاهى به پايه‌اى مى‌رسد كه خواب از چشم مى‌گيرد. چنانكه درجات انتظار از اين نظر تفاوت مى‌كند، همچنين از نظر حب و دوستى نسبت به آنچه را انتظار دارند تفاوت دارد، و هرچه عشق به «منتظر» افزون باشد آمادگى براى (فرارسيدن) محبوب افزون‌

[1] -« مكيال المكارم فى فوائد الدعاء للقائم» 2/ 152.