انسانى رابطه برقرار مى‌كند، و ضابطه در رابطه‌ها نيز اصل سود و افزايش سرمايه و بازدهى است. ازاين‌رو استثمار معيار اصلى رابطه‌ها است، و طبقات اجتماعى هر كدام به نوعى تلاش مى‌كنند تا حق ديگران را ببرند. و با كار و تلاش ديگران بر ثروت خود بيفزايند.

پيامبر اكرم «ص»:

* ... فعندها تليهم اقوام ان تكلّموا قتلوهم و ان سكتوا استباحوهم ليستأثرون بفيئهم ...[1]

- ... در آخر الزمان اقوامى بر مسلمانان سيطره يابند كه تا لب به سخن گشايند آنان را بكشند و اگر لب فروبندند (خون) ايشان را مباح شمرند تا منابع درآمد آنان (و اموالشان) را ويژه خويش سازند ...

پيامبر اكرم «ص»:

* ... فان كان فى ذلك الزمان ذئبا، و الّا اكلته الذّئاب ...[2]

- ... اگر مردمان در اين زمانه گرگ (خصلت) شدند (مى‌توانند در جامعه گرگان زندگى كنند) وگرنه گرگهاى ديگر آنها را خواهند خورد ...

در چنين جامعه‌هايى مردم نمى‌توانند از حق خود سخن بگويند و حقوق خود را طلب كنند. اگر دم برآورند با مرگ روبرو شوند و اگر دم فروبندند حق و حقوقشان براى زورمندان مباح و روا شمرده شود، و در نتيجه منافع آنان از چنگشان درآيد و در اختيار سلطه‌گران قرار گيرد.

امام على «ع»:

* ... و كان اهل ذلك الزمان ذئابا، و سلاطينه سباعا، و اوساطه أكّالا، و فقراؤه‌

[1] -« منتخب الاثر»/ 432.

[2] -« مكارم الاخلاق»/ 527.