همه افراد است، كه خود مردم نسبت به تهيه معاش و زيست سالم بينوايان بكوشند، و اين امر را چون وظيفه و تكليفى براى خود بدانند.

اين اصل در تعاليم انسانى اسلام آمده است. و در دوران امام مهدى «ع» جامه عمل مى‌پوشد، و در پرتو تربيت عميق و والايى كه انسانها مى‌بينند و رشد عقلى و علمى كه مى‌يابند معيارهاى برترى بر زندگيها حاكم مى‌گردد، و بسيارى از ضوابط و روشهايى را كه اكنون جامعه‌ها آنها را اخلاقى مى‌دانند، در آن دوران تكليفى و قانونى و لازم شناخته مى‌شود. در اينجا نخست نمونه‌اى از اين تعاليم را كه در فرهنگ اسلامى آمده است مى‌آوريم، سپس به چگونگى تحقق حتمى آنها در رستاخيز ظهور اشاره مى‌كنيم:

مساوات به عنوان نوعى مسئوليت اجتماعى‌

برابرى و همسانى در زندگى و امور معاش، به عنوان اصلى انسانى، در تعاليم اسلامى، از راهها و شيوه‌هاى گوناگونى آموزش داده شده است:

1- در پاره‌اى از تعاليم اسلامى، ثروتمندان به مشاركت با تهيدستان در زندگى فرا خوانده شده‌اند، و بينوايان شريك اغنيا به حساب آمده‌اند:

امام على «ع»:

* ... اللّه! اللّه! فى الفقراء و المساكين فشاركوهم فى معائشكم ...[1]

- ... خدا! خدا! درباره كم‌داران و نيازمندان، بايد ايشان را در امور زندگى شريك خويش قرار دهيد ...

امام على «ع»:

* ... و فقراء المسلمين أشركوهم فى معيشتكم ...[2]

[1] -« تحف العقول»/ 140؛« الحياة» 4/ 392.

[2] -« امالى طوسى» 2/ 136؛« الحياة» 4/ 391.