حنيف: يا امير المؤمنين! هذا غلامى بالامس و قد اعتقته اليوم؟ فقال: «نعطيه كما نعطيك» فاعطى كلّ واحد منهم ثلاثة دنانير و لم يفضّل احدا، و تخلّف عن هذا القسم يومئذ طلحة و الزّبير و عبد اللّه بن عمرو سعيد بن العاص و مروان بن الحكم و رجال من قريش ...[1]

- مبادا كسانى از شما بگويند كه دنيا به ايشان روآورد، پس املاكى فراهم آوردند و نهرهايى روان ساختند و بر اسبان راهوار سوار شدند و كنيزكان زيبا به خدمت گرفتند. و چون آنان را از كارهايى كه مى‌كردند بازداشتم و به حدود و حقوقشان آشنا ساختم، اين كار را براى خود ننگ و عار بدانند و خشمگين شوند و بگويند كه پسر ابيطالب ما را از حقوقمان محروم ساخت.

بدانيد كه هركس از مهاجران و انصار، از اصحاب رسول اللّه، كه خود را از لحاظ همصحبتى (با پيامبر) برتر از ديگران مى‌شمارد، بايد بداند كه برترى آشكار مربوط به فرداى قيامت است و در نزد خدا است و پاداش و اجر آن را خدا خواهد داد. و هركس كه دعوت خدا و پيامبر را پذيرفت و به دين ما در آمد و رو به قبله ما ايستاد، مستحق حقوق و حدود اسلام است. شما بندگان خداييد و مال مال خدا است، و ميان شما برابر پخش خواهد شد، و هيچ كس را در آن بر ديگرى برترى نيست؛ و به پرهيزكاران فردا در نزد خدا نيكوترين جزا و برترين پاداش داده خواهد شد. خدا دنيا را پاداش و ثواب پرهيزكاران قرار نداده، بلكه آنچه در نزد خداست براى نيكوكاران بهتر است. و چون فردا شود، ان شاء اللّه، به نزد ما بياييد كه مالى هست و آن را ميان شما تقسيم خواهيم كرد، و هريك از شما، چه عرب و چه عجم، خواه جيره‌خوار بيت المال باشد يا نباشد، بايد كه حاضر شود و تخلف نورزد ...

[1] -« كافى» 8/ 360 و 361؛« الحياة» 2/ 262 و 263؛ فارسى آن 263 و 264.