العجمى، و لا لأحمر على الاسود، إلّا بالتّقوى.[1]

- مردمان! از زمان حضرت آدم «ع» تاكنون چون دندانه‌هاى شانه مساويند، و عرب بر غير عرب و (نژاد) سرخ بر سياه برترى ندارد مگر به تقوا.

در بيان زيبا و عميق پيامبر اكرم «ص» آدميان از آغاز خلقت اولين انسان يعنى حضرت آدم «ع» تاكنون چون دندانه‌هاى شانه برابر شمرده شده‌اند، و امتيازات قبيله‌اى و قومى چون عرب بودن و عجم بودن و امتيازهاى نژادى چون سياه‌پوست و سرخ‌پوست بودن مثلا نفى گرديده است. تنها مايه امتياز تقوا شمرده شده است، نه در روابط اجتماعى، بلكه در آخرت و پاداشهاى الهى.

امام رضا «ع»:

*- عبد اللّه بن الصّلت ... قال: كنت مع الرّضا «ع» فى سفره إلى خراسان فدعا يوما بمائدة له، فجمع عليها مواليه من السودان و غيرهم. فقلت: جعلت فداك! لو عزلت لهؤلاء مائدة؟ فقال: «مه انّ الربّ- تبارك و تعالى- واحد، و الام واحدة، و الاب واحد، و الجزاء بالأعمال»[2].

- عبد اللّه بن صلت گويد: ... در سفر (امام) رضا «ع» به خراسان با او همراه بودم؛ روزى گفت تا سفره انداختند، و غلامان سياه و غير سياه خود را به سر سفره دعوت كرد. به او گفتم: فدايت شوم، آيا بهتر نيست كه اينان بر سر سفره‌اى جداگانه بنشينند؟ گفت: «خاموش! كه پروردگار همه يكى است، و مادر يكى، و پدر يكى، و پاداش به اعمال است».

امام رضا «ع» در اين تعليم والاى خود، براى نفى هرگونه امتياز و برترى نخست به‌

[1] -« اختصاص»/ 337.

[2] -« كافى» 8/ 230؛« الحياة» 2/ 222.