شما چكاره هستيد اصلش، كه مى‌خواهيد اين كار را بكنيد؟ شما چه سمتى داريد كه بتوانيد مجلس منحل كنيد؟ پاشويد برويد سراغ كارتان. وقتى ديدند محكم است مسأله، كنار رفتند.[1]

شاه عاجز بود

از قرارى كه من شنيدم همين محمدرضا در اواخر سال جناياتش، وقتى كه ايران قيام كرد و آن بساط و آن نهضت را، انقلاب را به پاكردند و ديدند خارجى‌ها كه نمى‌توانند اين را ديگر اين جا نگهدارند، ديگر اين عروسك به‌درد نمى‌خورد، گفتند از بعضى اشخاص كه نقل كردند كه از خود آن‌ها بودند و حاضر [در] قضيه بودند، كه وقتى كه از طرف آمريكا با او آمدند و گفتند شما بايد ديگر برويد، او همان طور كه نشسته بود، يك قلم دستش بود، لرزيد و قلم از دستش افتاد. اينقدر عاجز بود، امّا نسبت به ملت، ديديد كه چه كرد.[2]

خرمشهر سقوط كرد

در يكى از همان روزهاى فراموش نشدنى و غم‌بار، نزديكى‌هاى ظهر بود كه تلفن زنگ زد و من كه پاى گوشى بودم، تلفن را برداشتم و متوجه شدم كه آقاى مهندس غرضى است، كه آن موقع استاندار خوزستان بودند. پس از سلام و تعارف، با دلهره و اضطراب به من گفت:

فلانى! اين خبر را فوراً به امام بدهيد و پاسخ آن را هم بگيريد و به من بگوييد:

«خرمشهر سقوط كرده و آبادان هم در خطر سقوط است، تكليف چيست؟!»

رفتم و با توجه به همان نظم دقيق زندگى امام (ره) مى‌دانستم كه ايشان در آن زمان كه اذان ظهر مى‌گفتند، سرسجاده نماز و آماده انجام فريضه ظهرند. با همان‌

[1] - صحيفه نور، ج 15، ص 3- 24/ 03/ 1360

[2] - همان، ج 18، ص 53- 11/ 05/ 1362