فصل يازدهم اندر تعظيم داشتن فرمانهاى عالى و مثالها[1] كه از درگاه نويسند

1- نامه‌ها از درگاه بسيار مى‌نويسند و هرچه بسيار گردد حرمتش بشود.

بايد كه تا مهمّى نبود از مجلس عالى چيزى ننويسند و چون بنويسند بايد كه حشمتش آن‌چنان بود كه كس را زهره آن نباشد كه آن را از دست بنهد تا فرمان را پيش نبرد و اگر معلوم گردد كه كسى در آن فرمان بچشم حقارت نگريسته است و اندر پيش شدن بسمع و طاعت كاهلى كرده است‌[2] آن كس را مالش بليغ‌[3] دهند و اگرچه از نزديكان بود. فرق ميان پادشاه و ديگر مقطعان و مردمان فرمان روان است.

حكايت در اين معنى‌

2-]54 b[ گويند زنى از نشاپور بتظلم بغزنين رفت و پيش سلطان محمود گله كرد كه «عامل نشاپور ضياعى از من بستده است و در تصرّف خود آورده.» نامه‌اى دادند كه «ضياع بدو بازده.» اين عامل مگر ضياع را حجتى داشته بود، گفت «آن ضياع من است و حالش بدرگاه بازنمايم.» ديگرباره اين زن بغزنين رفت و تظلّم كرد. غلام فرستادند و آن عامل را از نشاپور بغزنين بردند

[1] - مثالهاPC : مثالى‌N

[2] - كرده است‌P : نكرده است‌NC

[3] - بليغ‌P : طبع‌C -:N