حد نبود. و بو على آن همه در صحبت اين امير بمحمود فرستاد. و محمود منادى فرمود كه «تا من بعراق آمده‌ام هركه را دزدان كوچ و بلوچ چيزى برده‌اند بياييد و عوض آن‌[1] از من بستانيد.» مدعيان همى آمدند و خشنود باز مى‌گشتند و در آن پنجاه سال كوچيان را از هيچ فضول ياد نيامد.

*** 17- و بعد از آن محمود بهمه جايها صاحب‌خبران و منهيان بگماشت چنانكه اگر كسى مرغى از كسى بناحق بستدى در غزنين و يا مشتى بناواجب بر روى كسى زدى او را در رى خبر بودى و تلافى آن بفرمودى كردن. و از قديم باز اين ترتيب پادشاهان نگاه داشته‌اند الا آل سلجوق‌ 32 كه دل در اين معنى نبسته‌اند[2].

حكايت در اين معنى‌

18- وقتى ابو الفضل سگزى‌ 33 سلطان شهيد الپ ارسلان را انار اللّه برهانه گفت «چرا صاحب‌خبر ندارى؟» گفت «مى‌خواهى كه ملك من بباد دهى و هواخواهان ما را از من برمانى؟» گفت «چرا؟» سلطان گفت «چون صاحب خبرى ديدار كنم آن‌كه مرا دوست‌دار[3] و يگانه باشد باعتماد دوست‌دارى‌[4] و يگانگى خويش صاحب‌خبر را وزنى ننهد و او را رشوتى ندهد و آن‌كه مخالف و دشمن من‌[5] بود با او دوستى گيرد و او را مال بخشد. چون چنين باشد ناچار صاحب خبر هميشه از دوستداران ما بسمع ما سخن بد رسانند[6] و از دشمنان‌]54 a[ سخن نيكو همى پيوندد. و سخن نيك‌[7] و بد با اثر[8] باشد، چون چند تير بيندازى‌

[1] - آن‌N -:PC

[2] - كه دل درين معنى نبسته‌اندP : كه دل درين بسته بودN -:C

[3] - دوست داردN : دوست دل‌C -:P

[4] - دوست دارى‌P : دوستان‌N : دوستى‌C

[5] - من‌N -:PC

[6] - رسانندNP : رساندC

[7] - و سخن نيك‌PC -:N

[8] - با اثرN : هم چون تيرPC