انديشيد كه «اگر اين با من تشنيع كند و پيش عضد الدوله رود عضد در كار من بشبهت افتد و آن مال بخانه من نفرستد. آن صواب‌تر كه مال بدو بازدهم كه آخر بهمه حال صد و پنجاه آفتابه زر با چندان جواهر بهتر از دو آفتابه زر.» جوانمرد را گفت «زمانى صبر كن كه من در همه جهان ترا مى‌جويم.» چون زمانى بود برخاست و در حجره‌اى شد و او را درخواند و در كنارش گرفت و گفت «تو دوست و دوست‌زاده منى و مرا بجايگاه فرزندى و من آن همه از بهر احتياط مى‌گفتم و از آن وقت باز ترا مى‌طلبم. الحمد للّه كه ترا بازديدم و از اين عهده بيرون آمدم. زر تو همچنان برجاست.» برخاست و هردو آفتابه پيش او آورد و گفت «اين زر تو هست؟» گفت «هست.» گفت «اكنون هر كجا خواهى رو.» جوانمرد بيرون آمد و دو مرد حمّال را در سراى قاضى برد و آفتابه‌ها بر گردن ايشان نهاد و همچنان مى‌برد تا بسراى عضد الدوله.

13- و عضد بار داده بود و همه بزرگان دولت حاضر بودند كه اين مرد پيش آمد با دو آفتابه و خدمت كرد و آفتابه‌ها در پيش عضد بنهاد. عضد را خنده برافتاد و گفت «الحمد للّه كه تو بحق خويش رسيدى و خيانت بر قاضى درست شد و تو چه دانى كه ما چه تدبيرها و انديشه‌ها كرديم تا تو زر خويش يافتى؟» بزرگان پرسيدند. عضد ماجراى جوانمرد و آنچه او كرده بود بازگفت. همه بتعجّب فروماندند. پس حاجب بزرگ را بفرمود كه «برو، قاضى شهر را سربرهنه و دستار در گردن كرده پيش من آر.»]25 b[

14- چون قاضى را پيش عضد بر اين‌گونه آورد نگاه كرد، آن جوانمرد را ديد آنجا ايستاده و آن هردو آفتابه در پيش عضد نهاده. گفت «آه بسوختم.» دانست كه هرچه عضد با او گفت و نمود از جهت اين دو آفتابه بوده است. پس عضد او را گفت «مردى پير و عالم و حاكم باشى و بلب گور رسيده، اين خيانت‌