رو، بحث حاضر در واقع بحث وضعيت فعلى و امروز ماست كه از منظر آينده‌نگرى به آن مى‌پردازيم. از چنين منظرى، ما به جاى جست‌وجو در ناكجاآبادها و غوطه‌ور شدن در اشتياق آينده، با مسائل و مشكلات امروز خود درگير مى‌شويم و به درمان و رفع آسيب‌هاى آن مى‌پردازيم؛ تهاجم و شبيخون‌هاى فكرى و فرهنگى غرب مدرن كه سبب خودفراموشى و بحران هويت شده است. شايد تمسك به برخى از آرمان‌هاى محفوظ مانده و دست نخورده بتواند ما را به خويشتن خود متوجه سازد و از وضعيت از خود بيگانگى فعلى نجات دهد.

از اين‌رو، بحث حاضر تنها به گونه‌اى اجمالى در دو سطح نخست مطرح مى‌شود و بيشتر بر سطوح سوم و چهارم تمركز خواهد شد. البته دو سطح اخير به نوعى پيوندهاى بيشترى با هم دارند، و از اين جهت، به شفافيت يكديگر كمك مى‌رسانند. فرضيه اين تحقيق، جست‌وجوى اين مشتركات است كه مى‌تواند به لحاظ نظرى در استقرار زندگى سياسى- دينى به ويژه در جهان اسلام و مقابله‌جويى با تهاجم سكولاريسم غربى به جهان اسلام كمك كند.

مشتركات ديدگاه‌هاى آينده‌نگر بين اديان و مكاتب بشرى‌

به استناد منابع تاريخى و آثار باستان‌شناسى، انسان‌ها از ديرباز و هنگام عصر اسطوره‌اى در انتظار ظهور يك منجى بوده‌اند. منجى در نگاه اساطير، بيشتر با حركت ادوارى تاريخ پيوند مى‌يافت و پس از پايان يك دوره محنت بار، سرانجام با ظهور خود، بار ديگر عصر زرين گذشته را تجديد مى‌كرد (نك:

الياده، 1378).

برخى از فلسفه‌هاى آينده‌نگر در دوران مدرن، بر اساس آموزه پيشرفت) ssergorP (آينده نويدبخشى را براى انسان پيش‌بينى مى‌كردند. در بحث‌