روايات شيعى، معرفت ما به خدا نيز بدون معرفت به حجت او تحقق نخواهد يافت.

هويت‌بخشى، اهميتى ذاتى دارد و مقوم و سازنده وجود ماست. اما مى‌توان اهميت فرهنگ مهدوى را از جهات ديگرى نيز مطرح كرد كه بيشتر جنبه كاركردى دارد. بايد توجه داشت كه چنين كاركردهايى اهميتى ثانوى مى‌يابند. شايد بتوان گفت كه كاركردها جدا از عنصر هويت‌بخش نيستند، هرچند ما گاه دچار غفلت مى‌شويم و از اصل اهميت ذاتى چشم فرو مى‌نهيم و به لوازم و فروع مشغول مى‌شويم.

مهم‌ترين كاركردهاى فرهنگ مهدويت را مى‌توان اين‌چنين برشمرد:

الف) ايجاد نشاط و اميد در جامعه؛ جامعه داراى فرهنگ مهدوى هرگز پژمرده و دچار روزمرگى و يأس نمى‌شود. زيرا اين جامعه اميد دارد، آينده‌نگر است، و گذشته و حال نمى‌تواند او را در چنگال خود اسير كند.

ب) داشتن الگوى عمل؛ هرگاه در برخى امور شك كند يا با ابهامى مواجه شود، علاوه‌بر معيارى در گذشته كه رفتار معصومان است، معيارى نيز در آينده دارد. براى مثال، اگر با تهاجم برخى افكار در تأسيس نظام اسلامى به شك افتد، باور مهدويت و مدينه فاضله مهدوى، مى‌تواند معيار او باشد. اگر در عصر موعود، حكومت دينى بر اساس قوانين دينى محقق خواهد شد، اين امر مى‌تواند الگوى دوران ما نيز قرار گيرد و ما را همراه ادله ديگر به ضرورت تأسيس نظام اسلامى ره‌نمون سازد.

ج) عدالت‌گرايى؛ جامعه‌اى كه به فرهنگ مهدويت اعتقاد دارد، خود نيز بايد عدالت را در جامعه اجرا كند.

3. چه عرصه‌هايى را در زمينه مهدويت خالى مى‌بينيد؟

عرصه‌هاى مربوط به فرهنگ مهدويت را مى‌توان در دو عرصه فرهنگ‌