جهانى شدن و بحران معنا

جهانى شدن در بعد سخت‌افزارى، بدان جهت با بحران معنا گره خورده كه سبب كم اهميت شدن مكان شده است. يكى از خصلت‌هاى جهانى شدن اين است كه اهميت مكان را تضعيف مى‌كند و در نهايت ممكن است آن را از بين ببرد. مراد از مكان در اين‌جا، فضاى اجتماعى است كه با جغرافياى خاصى پيوند دارد. مكان جغرافيايى، فضاى خاص اجتماعى را ايجاب مى‌كند.

فضاى اجتماعى، چگونگى رابطه انسان‌ها با يكديگر است. چنين رابطه‌اى در گذشته از مكانى به مكان ديگر تفاوت داشته است. يعنى تمايز مكانها، تمايز فضاها و روابط اجتماعى را در پى داشته است. فاصله فضاهاى اجتماعى كه با مكان از يكديگر جدا مى‌شوند، سبب تمايز و تفاوت است. اما هنگامى كه امكان برقرارى ارتباط بين انسان‌ها در گستره‌هاى مكانى وسيع‌تر امكان پذير مى‌شود، فضاى روابط اجتماعى ديگر محدود به مكان خاص قبلى نشده، زمينه ارتباط و تعامل انسان‌ها در فضاى بزرگ‌ترى فراهم مى‌شود. چون در گذشته روابط به صورت ديدارى و چهره به چهره تعيين‌كننده بود، طبعا فضاى ارتباط اجتماعى بر اساس رابطه فيزيكى و مبتنى بر مكان خاص صورت مى‌گرفت. اما با فراهم شدن ارتباط انسان‌ها از طريق تكنولوژى‌هاى ارتباطى، فضاى اجتماعى نيز گسترش پيدا كرده و دست‌كم از محدوديت مكانى قبلى خارج شده است. از اين جهت، جهانى شدن به دليل خصلت سخت‌افزارى خويش سبب بحران هويت مى‌گردد. هويت‌هاى پيشين كه با مكان و فضاى اجتماعى محدودى تعريف مى‌شدند، طبعا در عصر جهانى شدن با شرايط جديدى مواجه مى‌شوند.

جهانى شدن وقتى از بعد سخت‌افزارى اين فاصله‌ها را كم مى‌كند، با مكانيسم ادغام كنندگى و هم‌گرايى خود موجب تخريب فرهنگ‌هاى مختلف مى‌شود. برداشته شدن مرزها و كم‌اهميت شدن مكان، سبب مى‌شود كه‌