مى‌شود. چنين وضعيتى امكان تفاهم و همراهى را فراهم مى‌سازد. به نظر مى‌رسد اين ويژگى بر آن دسته از روايات تطابق دارد كه ناظر بر ارتباط مؤمنان با يكديگر و با حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف در شرق و غرب جهان است. امام صادق عليهم السّلام مى‌فرمايد:

در زمان قائم عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف مؤمنى كه در شرق است برادر خود را خواهد ديد كه در مغرب است و نيز مؤمنى كه در مغرب است برادر خويش را در مشرق مى‌بيند (همان، ص 391).

آن حضرت در بيان رمزدارى مى‌فرمايد:

زمانى كه قائم عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف ظهور كند، خداوند گوش‌ها و چشمان شيعيان ما را به گونه‌اى تقويت مى‌كند كه ميان آنان و قائم عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف نيازى به پيك نيست. آن حضرت با آنان سخن مى‌گويد و آنان سخن او را مى‌شنوند، و در حالى كه وى در جاى‌گاه خويش قرار دارد، او را مى‌بينند (همان، ص 336).

در چنين تعابيرى از امامان معصوم عليهم السّلام احتمال اعجاز در عصر ظهور و طريق غير عادى ارتباطى وجود دارد و نمى‌توان آن را ناممكن دانست، اما با توجه به سنت الهى (جريان امور طبق اسباب) به نظر مى‌رسد چنين تعابيرى بيشتر بعد ارتباطى را مى‌نمايد كه دست‌كم چشم‌اندازى از آن براى ما در عصر تكنولوژى ارتباطات حاصل شده است. عنصر ذاتى دوم جهانى شدن در قرائت برگزيده، يعنى" آگاهى تشديد يافته" را نيز مى‌توان در ذيل اين توضيح فهميد.

اما عنصر ذاتى سوم جهانى شدن يعنى" جدا شدن هويت از مكان" هم كاملا با ايده مهدويت سازگارى دارد. هويت‌ها در روزگاران گذشته، با ويژگى‌هاى جغرافيايى پيوند نزديكى داشته‌اند و گاه مكان و منطقه در شكل دادن به آنها محوريت داشته است، اما فرايند دولت- ملت‌سازى و ملى‌گرايى‌