چنين قرائتى باشد، مى‌توان گفت با ايده اسلام‌گرايى و مهدويت اسلامى ناهم‌خوان است.

با توجه به سه نگرش كلان ذكر شده، به نظر مى‌رسد مى‌توان با تمركز بر نگرش نخست و بسط و اصلاح برخى از مؤلفه‌هاى آن، ايده مناسب و سازگار جهانى شدن را با مهدويت اسلامى شناسايى كرد. نگارنده بر اين اعتقاد است كه با نگرش ابزارى- فرايندى به جهانى شدن، مى‌توان قرائتى را از جهانى شدن ارائه كرد كه زمينه فهم ما را از چگونگى تحقق مهدويت در معناى عام- كه مقتضاى اديان آسمانى است- فراهم آورد و به طور خاص ما را به دركى اسلامى از وضعيت جهانى شدن و تحقق دولت مهدوى عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف ره‌نمون سازد.

جهانى شدن؛ ويژگى‌هاى ذاتى و عرضى‌

مشكل اساسى نگرش‌هاى مختلف در جهانى شدن كه انديش‌مندان غربى و گاه محققان داخلى مطرح مى‌كنند، آن است كه نقطه عزيمت آنها ناخواسته ذهنيت غربى است. مراد از ذهنيت غربى، تعبير عامى است كه ايده‌هاى مدرنيسم و پسامدرن را دربر مى‌گيرد. چنين ذهنيتى انديشه‌هاى ليبراليستى غربى و سوسياليستى- ماركسيستى، هردو را شامل شود. مشكل اساسى كه در چنين ذهنيتى- اعم از قرائت‌هاى مختلف آن- وجود دارد، بريده بودن رابطه خدا و انسان است.

قرائت سكولار مدرن با حاكم ساختن انسان و فهم بشرى محصور در عقلانيت ابزارى در عمل به مرگ خدا حكم كرد و امر قدسى را از ساحت زندگى بشرى جدا ساخت. نگرش پسامدرن هم با همان نگاه اما به شيوه‌اى ديگر آن را تداوم بخشيد. پسامدرن با افتادن در دام شكاكيت مبتنى بر نگرش غربى از ره‌يافتن به پاسخى ايجابى بازمانده است. بحران معنا در غرب‌