برخى به طرف‌دارى و حمايت و برخى به انتقاد از آن مى‌پردازند. پيش از بررسى برداشت و قرائت سازگار از جهانى شدن با ايده مهدويت اسلامى، پاسخ به اين پرسش ضرورى است كه آيا جهانى شدن پديده‌اى ضرورى و فرايندى تاريخى است، يا آن‌كه صرفا پروژه‌اى است طراحى شده كه سيطره فرهنگ و تمدن غربى را بر جهان تثبيت و نهادينه كند؟

در مجموع سه نگرش به جهانى شدن وجود دارد:

1. جهانى شدن پروسه‌اى تاريخى است كه به دليل پيشرفت و انقلاب در تكنولوژى ارتباطات فراهم آمده است. پيدايش وسايل ارتباطى مثل تلفن، ماهواره، اينترنت و ... زمينه‌ساز تحقق پروسه جهانى شدن محسوب مى‌شود كه انسان قرن بيست و يك آن را تجربه مى‌كند. در چنين قرائتى، جهانى شدن محصول فشردگى زمان و مكان، بريدن فضاى زندگى مشترك اجتماعى از مكان و هم‌جوارى و پيچيدگى ارتباط انسان‌هاست كه در پيدايش فرهنگ مشترك جهانى نمود مى‌يابد. در چنين وضعيت تكنولوژيك فرهنگ‌هاى مختلف در معرض ارتباط و گفت‌وگو با يكديگر قرار مى‌گيرند و طى مراحل داروينيسم فرهنگى- تمدنى، تمدن و فرهنگ مشترك جديدى از برايند فرهنگ‌ها ايجاد مى‌شود. طرف‌داران چنين نگرشى معتقدند كه جهانى شدن، نتيجه انقلاب تكنولوژيك ارتباطى است و وضعيت مطلوب و بهينه‌اى براى بشر فراهم شده است (براى نمونه‌اى از چنين نگرش نك: فرهنگ رجايى، پديده جهانى شدن؛ وضعيت بشرى و تمدن اطلاعاتى، ترجمه عبد الحسين آذرنگ، تهران، نشر آگاه، 1380. از محققان داخلى، محمود سريع القلم نيز به چنين گرايشى تمايل يافته است. از نظر وى جهانى شدن موجب قاعده‌مندسازى رفتار مى‌شود و انسان‌هاى غير غربى را كه منضبط و قاعده‌مند نيستند، تحت قاعده درمى‌آورد و اين نوعى دست‌آورد تكنولوژى است. (نك:

ميزگرد جهانى شدن؛ ابعاد و پيامدها، فصل‌نامه مطالعات ملى، سال سوم،