است و اين بدان سبب است كه در صورت تمكين از امر به معروف و نهى از منكر و قرار دادن اشيا در جايگاه خود تأمين مصالح مى‌شود.[1] ايشان در «تجريد الكلام» آورده‌اند كه يكى از دلايل نياز به پيامبر و فوايد وجود او اين است كه:

بشر را به اخلاق فاضله راهنماى مى‌كند و تنظيم امور اجتماعى را به او مى‌آموزد.[2] پس امام لطف الهى است و آن عبارت است از هر آنچه كه مكلفين را به سوى اطاعت الهى نزديك و از معاصى دور مى‌گرداند.[3]

ب) سيد مرتضى (355- 346 ه ق)

ايشان در كتاب «رسائل» ذيل مسئله‌ى «فى العمل مع السلطان» در ارتباط با وجوب نياز به امام در هر عصر و زمانى مى‌گويد:

اگر در ميان مردم رئيس و فرمانروايى نباشد، ستمگرى و حق يكديگر را خوردن و ارتكاب اعمال زشت رواج مى‌يابد.[4] ايشان ولايت را جهت اقامه‌ى حق، دفع باطل و امر به معروف و نهى از منكر واجب مى‌داند؛[5] زيرا معتقد است كه همه‌ى اين موارد، جامعه را به سعادت و رستگارى خواهند رساند.

[1] - شيخ طوسى، النهايه فى مجرد الفقه و الفتاوى، قم، انتشارات قدس محمدى، بى‌تا، ص 356.

[2] - كشف المراد فى شرح تحرير الاعتقاد، قم، المصطفوى، بى‌تا، ص 271.

[3] - خواجه طوسى، تلخيص المفصل،« رساله الامامه»، ص 426.

[4] - شريف مرتضى، رسائل، ج 2، ص 98- 96.

[5] - همان، ص 96- 97.