مى‌دهد و او را در جامعه ارزشمند مى‌سازد.

ب) كاركردهاى اجتماعى دين:

1) دين هنجارها و ارزش‌هاى نخستين جامعه را مهم مى‌داند و پذيرش آنها را براى انسان‌ها آسان مى‌كند.

2) دين سبب تقويت نظام اجتماعى شده و از نهادها و سازمان‌هاى اجتماعى كه در معرض تحولات قرار مى‌گيرند جانبدارى مى‌كند.

3) دين از طريق شركت افراد در مراسم مذهبى و احترام به مقدسات، موجبات همبستگى اجتماعى را فراهم مى‌آورد.

4) دين بر رفتار و كاركردهاى اجتماعى انسان ناظر است.

5) دين به صورت رفتارى جمعى، بر روابط اجتمايع تأثير دارد و در شكل‌گيرى اين روابط و نهادى شدن آن‌ها بين گروه‌هاى اجتماعى نيز مؤثر است.[1] از مطالب بالا مى‌توان به اين نتيجه رسيد كه مهمترين ضرورت‌هاى دخالت دين در سياست موارد زير است:

1) اسلام مكتبى جامع و كامل است كه با سوق دادن انسان به سوى كمال، تربيت بشر در ابعاد گوناگون سياسى- اجتماعى، اخلاقى و فردى را در نظر دارد. انسان زمانى به كمال خويشتن نايل مى‌شود كه به طور هماهنگ و در تمامى ابعاد، اعم از ابعاد سياسى- اجتماعى و معنوى، رشد كند.[2]

[1] - جعفرى، محمد تقى، فلسفه و دين، مؤسسه فرهنگى انديشه معاصر، ص 82، به نقل از محمد رحيم عيوضى، همان، ص 133.

[2] - مصباح يزدى، نظريه سياسى اسلام، پيشين، ص 30.