نيز در به كارگرفتن كليه‌ى احكام و دستورات الهى است؛ ثانيا، از نظر رابطه، رابطه‌ى سياست اسلامى و دين، رابطه‌ى جزء و كل است؛ يعنى دين داراى احكام و دستورهاى بسيارى است كه بخشى از آن‌ها مربوط به مسائل و موضوعات سياسى است، مانند حج و نماز جمعه؛ ثالثا، پيامبران، يعنى آورندگان دين براى هدايت بشر، خود حكومت تشكيل داده و رهبرى سياسى امت را نيز بر عهده گرفتند و رابعا، در اتخاذ تدابيرى براى اداره‌ى جامعه‌ى انسانى بايد بهترين روش را در نظر گرفت و نيز بايد اتخاذ اين تدابير مبتنى بر دين باشد تا روش زندگى را به انسان نشان دهد.

ضرورت دخالت دين در عرصه‌ى سياسى‌

قبل از توضيح ضرورت دخالت دين در عرصه‌ى سياسى، ابتدا بايد به تشريح كاركردهاى دين در عرصه‌ى فردى و اجتماعى بپردازيم تا از اين طريق ضرورت دخالت دين در عرصه‌ى سياسى مشخص گردد.

الف) كاركردهاى فردى دين:

1) دين به زندگى انسان معنا و مفهوم مى‌بخشد، احساس درونى او را تقويت مى‌كند، به وى آرامش خاطر مى‌دهد و اضطراب از آينده را كاهش مى‌دهد.

2) دين به انسان فرصت مى‌دهد تا از حصارى محدود خارج شود و به نيرويى متعالى‌تر و باشكوه‌تر پناه ببرد.

3) دين به انسان «هويت» مى‌دهد؛[1] يعنى دين به انسان شخصيت و بها

[1] - عيوضى، محمد رحيم، درآمدى بر رويكرد جامعه‌شناختى دين در حوزه دين‌پژوهشى، قبسات، شماره 27، ص 132.