ب) چارچوب و محدوديتهاى حقوقى انسانها

اختلاف ديگر در انسانها اختيارى است كسانى در زندگى شرايط ويژه‌اى براى زيستن كسب مى‌كنند، فرض كنيد شخصى كه تحصيل علم مى‌كند داراى يك ويژگى مى‌شود كه مى‌تواند در جامعه وظيفه‌اى را بر عهده بگيرد و البته شخص بى‌سواد و جاهل نمى‌تواند آن كار را انجام بدهد و يا در زمينه مهارتهايى كه بعضيها كسب مى‌كنند، با كسى كه زحمت نكشيده و چيزى ياد نگرفته و مهارتى كسب نكرده مقايسه شود اگر شخص دوم- به حكم اينكه حقوق انسانها يكسان است- گويد من هم حمق دارم مثلا خلبان باشم، قابل قبول نيست، به او مى‌گويند شما اگر مى‌خواهيد خلبان باشيد بايد برويد آموزش ببينيد، همچنين اگر شخص بى‌سواد و بى‌اطلاعى از مسائل سياسى بگويد: من هم حق دارم رئيس جمهور بشوم! به او مى‌گويند: رئيس جمهور شدن شرايطى دارد، اگر آن شرايطش را كسب كرديد، و تواناييهاى ذاتيش را داشتيد، مى‌توانيد آن كانديدا شويد و اگر مردم رأى دادند انتخاب شويد. نمى‌تواند بگويد كه چون انسان، درجه يك و دو ندارد پس من هم حق دارم رئيس جمهور شوم. چنان نيست كه هر انسانى و لو خلاف مسير ملت حركت كند، قانون اساسى كشور را قبول نداشته باشد، بگويد مى‌خواهم رئيس جمهور اين كشور بشوم چون انسانم؟! صرف اينكه تو انسانى حق ندارى هر پستى را در كشور اشغال بكنى، اشغال هر پستى شرايطى دارد مثلا در كشور اسلامى رئيس جمهورش بايد مسلمان باشد يك نفر غير مسلمان با همه احترامى كه ما برايش قايليم، و قانون اساسى.