ستون يا گردانى را هدايت مى‌كرده است و اين مفهوم از شيوه‌اى كه لشگر را حركت مى‌دادند، گرفته شده است و به منطقه‌اى كه از آنجا سپاه حركت مى‌كرد يا اردو مى‌زدند و در آنجا مستقر مى‌شوند و يا از آنجا حمله را شروع مى‌كردند، منطقه سوق الجيشى يا استراتژيك مى‌گفتند. بعد كم‌كم اين مفهوم به ساير علوم سرايت كرد و الان در بحثهاى سياست هم، سياستهاى استراتژيك داريم، حتى در آموزش و پرورش و در انواع مديريتها، مسائل استراتژيك مطرح مى‌شود از جمله ما در قانون اساسى اصولى داريم كه جنبه استراتژيك دارد مانند اصلى كه بر ضرورت تطابق قوانين كشور با احكام اسلام تأكيد مى‌كند. ولى عجيب است كه گاهى بعضى‌ها آنچنان به قانون اساسى عمل مى‌كنند كه گويا فوق قرآن و فوق وحى الهى است و گاهى آنچنان مخالفت مى‌كنند كه گويى براى آنها هيچ ارزشى ندارد. آنجا كه در قانون اساسى صحبت از احترام به رأى مردم است انگار كه حتى آيات قرآن حق ندارد با آن مخالفت كند اما آنجا كه قانون اساسى مى‌گويد تمام احكام جارى در كشور بايد موافق اسلام باشد، آن اصل، فراموش مى‌شود و مخالفت با آن تجويز مى‌شود مى‌گويند:

ملاك رأى مردم است.

مگر خود همين قانون اساسى نگفته است كه بايد قوانينى كه در كشور وضع مى‌شود مطابق اسلام باشد؟ پس اگر چيزى از نظر اسلام حرام است چگونه مى‌شود به استناد قانون اساسى شما آنرا تجويز كنيد؟ چگونه مى‌شود با توجه به چنين قانون اساسى كه اين همه‌