كسانى كه به مبارزه با خدا و خداپرستان برخواسته‌اند مگر مى توانند به كمال انسانى برسند؟ مگر راه رسيدن به كمال انسانى، پرستش خداى يگانه نبود پس چگونه كسانى كه با خدا و خداپرستى مبارزه مى‌كنند مى توانند به تكامل واقعى انسانى برسند؟ اگر وظيفه دولت اسلامى اين است كه شرايط تكامل انسانى را در همه ابعاد، بخصوص بعد معنوى و الهى فراهم كند ناچار بايد اراده‌ها به نحوى كاناليزه، محدود و قالب‌بندى شود و چارچوب برايش تعيين بشود كه منافاتى با اين مصالح عاليه، انسانى نداشته باشد.

وجوه اختلاف قوانين اسلامى با قوانين ليبراليستى‌

با توجه به اين بيان، تفاوتى كه قانون اسلام با قوانين خود ساخته بشر به خصوص قوانين جوامع ليبرال مى‌تواند داشته باشد در چند نكته قابل بررسى است؛ اول اينكه مقتضاى نگرش ايشان اينست كه براى انسانهايى كه نفعى به جامعه نمى‌رسانند، يعنى نمى‌توانند در اثر معلوليت و محروميتهاى طبيعى يا اجتماعى نفعى به جامعه برسانند، حقى قائل نشوند، ولى اسلام براى آنها حقوقى قائل است.

براى اينكه حق اين افراد تأمين بشود ناچار بايد منابعى در نظر گرفته شود و اگر بناست كه مصالح افراد محروم جامعه و كسانى كه نمى‌توانند نيازمنديهاى خودشان را تأمين كنند و يا خدمتى به جامعه ارائه دهند، تأمين بشود بايد منابع آنها در نظر گرفته شود. پس بايد اراده ديگران محدود بشود، يعنى بايد بخشى از اموال جامعه به اين افراد اختصاص يابد و اين خواست ساير مردم نيست، پس آن‌