آن در زندگى اجتماعى زنبور عسل نيست. البته خداى متعال از آفرينش اين موجودات هدفى دارد كه از جمله آن، خدمت به انسانهاست ولى آيا صرف‌نظر از آن مسئله متافيزيكى و الهى، خود زنبور عسل در زندگى اجتماعى‌اش هدفى را دنبال نمى‌كند. همين است كه با يكديگر كمك مى‌كنند تا زندگيشان را بگذرانند. آيا زندگى اجتماعى انسان هم يك حالات طبيعى است كه براى انسانها خود به خود پيش آمده است و هدفى را دنبال نمى‌كند؟ يا نه، زندگى اجتماعى مستلزم روابطى است و اين روابط، ضوابطى را اقتضاء مى‌كند؟ از ديدگاه الهى براى زندگى اجتماعى هدفى وجود دارد و آن اين است كه انسانها در سايه زندگى اجتماعى رشد كند و به هدف انسانى خودشان نزديكتر شوند. آن وقت سؤال مى‌شود كه هدف از آفرينش انسان چيست؟ خوب براساس بينش الهى و مخصوصا بعد از بياناتى كه حضرت امام (ره) و علماى ديگر بعد از انقلاب و در آستانه انقلاب به مردم ارائه فرمودند و ما را با معارف اسلامى بيشتر آشنا كردند، اين مطلب در جامعه ما جا افتاده است كه هدف نهايى انسان قرب به خداست كه اين نهايت كمال انسانى است. گويى اين كه مفهوم قضيه ابهام دارد و احتياج به توضيح دارد كه ما در مقام بيانش نيستيم اما اين مسئله اجمالا براى ما جا افتاده است كه اگر پذيرفتيم هدف از آفرينش انسان، تكاملى است كه در سايه قرب به خدا حاصل مى‌شود، زندگى اجتماعى وسيله‌اى است براى اينكه اين هدف هر چه بيشتر و بهتر براى انسان فراهم بشود. يعنى اگر زندگى اجتماعى نباشد انسانها معرفتهاى لازم را پيدا نمى‌كنند، عبادتهاى لازم را