خورده به خانه معاودت نمودم.

قدرى آتش افروخته در كنارش نشستم و به دعا خواندن مشغول شدم. اذان صبح گفتند، نماز خوانده، مقدارى قرآن قرائت كرده، خوابيدم.

[عافيت‌]

چهار ساعت از دسته روز شانزدهم گذشته از خواب بيدار شده، وضو ساخته به حرم مطهّر مشرّف شدم، به طريق نيازمندان مانند روزان گذشته از باب ضراعت و مسكنت داخل شده، خرقه فقر بر دوش و كشكول سؤال در دست، در پشت سر ضريح مطهّر ايستاده، خود را در كمال عافيت و در عين صحّت و سلامت يافتم.

دانستم كه تفضلات و عنايات دوست، شامل حال من مهجور گرديده و رنجوريم به كلّى برده، تشكر نموده و محمدت خواندم. عرضه داشتم: «مولاى من! زمام امور ممكنات و رشته فيصل جمهور كائنات در كف كفايت شماست. بدون اجازه شما باران از آسمان نيايد و گياهى از زمين نرويد. علمم را تو عنايت فرما و عملم را تو سعايت نما.

اصلاح امور شيعيان و حمايت ايشان و رتق‌وفتق كار ايشان در عهده خودت هست.

اگر ظالمان را طغيان است، درياى غضب شما هم بى‌پايان است. مرا به دعوت جاهلان و تربيت فرومايگان ميلى نيست، زيرا كه نه جرأتى هست و نه طاقتى. من درويش به تخت پوست طنبلى قناعت كرده و به دلق تن‌پرورى ساخته‌ام. نه گردنم تاب به زنجير دارد و نه پايم طاقت خوردن چوب امير. از كتك سرباز بى‌نيازم فرما و در بالاى دار به منصور حلّاج هم آوازم منما. زيرا كه گلوله تفنگ قزاق از برايم دل و دماغى باقى نگذارده و غارت يغماييان، ديگر در خانه‌ام چيزى باقى ننهاده، نعره توپ كروپ، پرده گوشم را دريده و تموّج خون بى‌گناهان، قوّت از اعضايم كشيده و ناله در خون طپيده كنان، رگ و تينم‌[1] را بريده. در اين طريق خطرناك به سوى ضحاكم دلالت منما و در اين راه باريك به حبس پركينگ‌[2] هدايتم مفرما. من بينوا به غير از دعا هنرى ندارم و در

[1] - وتين: سرخرگ كه خون را به بدن مى‌رساند.

[2] - پركينگ: رئيس بريگاد قزاق. به ص 370 همين كتاب، رجوع شود.