نموده، معروض داشتم: «اى سيّد و مولاى من!

اگرچه جلوه حسن محبوبان دلكش با دل عاشقان بلاكش بهتر از اين رفتار نخواهد كرد و فتنه چشم مست نكويان با تن بيماران خوشتر از اين كردارى نخواهد نمود ولى تأسف مى‌خورم و تلهّف مى‌گويم كه باوجودى كه مرغ روحم در كويت آشيانه ساخته، از قفس تن خود را رها نمى‌سازد و به لانه خويش، خود را نمى‌كشاند. حال ديگر تن از حمّالى روح به ستوه و من از كشيدن بار گران جان به امان آمده‌ام. حال به مضمون: إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَماناتِ إِلى‌ أَهْلِها[1] امانتت را به خدمتت رسانيدم. امانت خود را دريافت كن و مرا راحت فرما.»

در آن حال طبعم از ناله من به نوا آمده، اين ابيات همى سرود و مى‌گفت:

طبعم را تسليت گفتم و به مفارقت روح از بدن تهنيت خواندم و گفتم دل خوشدار كه عن‌قريب روحم به طرف كوى دلدار از خانه تن فرار خواهد نمود و ابواب سعادت به روى من خواهد گشود و اين وجود ناقابل به فيض شهادت كويش نايل خواهد شد.

[1] -« خداوند به شما فرمان مى‌دهد كه امانت‌ها را به صاحبان آنها بازگردانيد» نساء 4/ 58.