در گوشه‌اى نشستم. جناب مشير، حرم مشرّف شدند. نيم ساعت بعد مراجعت نمودند. به اتفاق ايشان آمديم مسجد گوهرشاد[1]، نماز مغرب و عشا ادا شد. سر به سجده گذاردم، از وصال دوست، خدا را تشكر نمودم.

جناب مشير فرمودند: «به واسطه خستگى راه، خوب است برويم در منزل.»

در حقيقت چون هشت شبانه‌روز بود كه خواب در چشمم ناياب بود و آن روز هم با علّت درد پا زياده از چهار فرسنگ، پياده راه آمده بودم، خود را مانند مردگان بى‌جان يافتم. برخاستيم، روانه منزل شديم. در همان مقام جناب مستطاب آقا شيخ يوسف، وكيل محترم شيراز در مجلس مقدس شوراى ملّى را ملاقات نمودم، باوجود آن علاقه حقير به ايشان، به واسطه بى‌خوابى و حركت گارى به قسمى سر در دوران بود كه كسى را نمى‌شناختم. چون ايشان را ديدم مصافحه كرده معانقه نمودند.

من همچه گمان كردم كه او ميرزا مهدى پسر [حاج شيخ‌] فضل اللّه است. كراهت داشتم با او سخن گويم و درددل نمايم. در تعارفات به اختصار كوشيدم. مفارقت حاصل شد. بعد از رفتن ايشان از جناب مشير سؤال نمودم كه پسر شيخ فضل اللّه را هم مگر عقيده به اين بزرگوار هست كه در اينجا آمده است؟

فرمود: «اى برادر اگر خوابى، بيدار شو و اگر مستى هشيار شو. اين شيخ يوسف وكيل بود نه پسر فلان.» از حال خود تعجب نمودم.

گفتم: «خداوند گواه است كه مرا حالى است كه او را نشناختم.»

غرض، از دالان مسجد در طرف قبله، بيرون آمديم. درب مسجد دالانى است كه به طرف حمام سوسو مى‌رود، خانه مال شفتى [و] آقا مشهدى رضا نام تركى اجاره كرده بود. يك اطاق از او اجاره كرده بودند. چون قرب به حرم بود، بسيار خوب بود. در منزل رفتم، قريب دو ساعت از شب گذشته بود، رفقا هم زيارت مختصرى كرده مراجعت نموده، شامى فراهم نمودند.

[1] - گوهرشاد: بانى مسجد گوهرشاد- كه صحن جنوبى مرقد مطهر رضوى محسوب مى‌شود- گوهرشاد آغا، زن شاهرخ پسر امير تيمور است.