اذا قعد الرجال عن المساعى‌

از پى رد و قبول عامه در زحمت مباش‌

از عشق تو اى خسرو خوبان صد داد

از مكافات عمل غافل مشو

اشكم از پرده دل مى‌آيد

اگر نازى كنى از هم فرو ريزند قالبها

ان اللبيب اذا تفتق امره‌

اين ره عشق است ره حمام نيست‌

اين‌كه مى‌بينم به بيداريست يا رب يا به خواب‌

اى درد تو درمان غم بى‌درمان‌

اى دل، تو مگر كوره حدادانى‌

اى روز وصال تو شب معراجم‌

بار گنهم گرفته بودم در دوش‌

بازآ، بازآ، هر آنچه هستى بازآ

با موى سپيد آمدم و روى سياه‌

بنى آدم اعضاى يكديگرند

به دل فتاد ز مويت هزار قيد سلاسل‌

بيمار شدم براى درمان طبيب‌

پدرم روضه رضوان به دو گندم، بفروخت‌

تا تير غم عشق تو در دل دارم‌

تا عكس رخت فتاد در روز قدم‌

جز آستان توأم در جهان پناهى نيست‌

چراغى را كه ايزد برفروزد

چو عكس روى تو در صفحه خيال كشيدم‌

حيف از اين مسجد كه در سمنان بود

خيالش هرگز اندر وهم نايد

در ازل پرتو حسنت به تجلى دم زد

در ايام او اين سخن عام هست‌

دل تنگم و همچه تو طبيبى دارم‌

دوستان را كجا كنى محروم‌

دهقان سالخورده چه خوش گفت با پسر

سگ به درياى هفتگانه بشوى‌