مسكنت به عجز عبوديت مسئلت نموديم و به رحمت واسعه‌اش توسل جستيم كه اين كشتى شكسته اقبال ما بى‌نوايان را، از گرداب نكبت، به ساحل عزّت رساند، و زورق اميد ما بيچارگان را از گرداب آمال آرزو برهاند.

به مضمون: وَ إِذا سَأَلَكَ عِبادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ‌[1] تير دعاى اين درماندگان به هدف اجابت رسيد و آفتاب سعادت از برج محفل شوراى ملّى بدميد.

حقوق هر ذى‌حقى محفوظ و سهم هر ذى‌سهمى ملحوظ گرديد. قيد رقيّت از گردن ما برداشتند و تاج حريّت بر سر ما گذاشتند زبان و قلم و بيان و رقم آزاد گرديد و افكار صائب.

هركس مختار شد كه آنچه بر صلاح و ثواب و خير و آسايش ملك و ملّت و تكثير ثروت و آسايش رعيت رائى دارد اظهار نمايد.

اين عنايت عظمى و عطيت كبرى ما را شامل نگرديد مگر از مراحم اعليحضرت اقدس شهريارى و تفقدات ملوكانه ظل اللهى كه وجود مقدسش مظهر آيت پروردگار و ذات شريفش خلاصه رحمت كردگار است.

البته به مضمون‌ وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ‌[2] يك مشت از كسبه فقير به شكرانه اين مرحمت و پاس اين عطيت انجمنى از فقرا و ضعفاى قوم تشكيل دادند و عده‌اى از كسبه به حسن وفاق و يمن شقاق دست اتحاد و اتفاق به يكديگر داده و به آواز امن و امان و صيت عدل و احسان ملك الملوك جهان، امپراطور ايران به عقيده صافى و همّت وافى، گرد هم مجتمع شدند كه در هميشه اوقات از صميم قلب ادعيه خالصانه خودشان را به خاك پاى آن جمشيد زمان و وارث ملك كيان تقديم نمايند و به سيرت حميده و طينت طيّبه از اين شيوه مرضيه كه وظيفه ايشان است، تسامح و تكاهل نورزند. اگرچه امروز تمام افراد ملت ايران، بل تمام اهل جهان اين فريضه را وظيفه خود مى‌دانند، ولى اين انجمن محترم خود را به اين فيض عظمى مخصوص و به اين شرف خود را مفتخر

[1] - بقره 1/ 186.

[2] - ضحى 93/ 11.