ترسيدم تلف شوم يا دو مرتبه به مرض سختى مبتلا گردم.

ناچار با خود عهد نمودم كه در اين چند روزه رمضان غير از حرم مطهر به جاى ديگر نروم و باكسى صحبت نكنم، شايد قدرى از خيالات منصرف گردم.

به هر زحمتى بود، ساعتى خوابيدم. برخاسته حرم مشرّف شده، يك ساعت و نيم به اذان مانده مراجعت كرده و بعد از خوردن سحر و اداى فريضه خوابيدم.

چهار ساعت [و] نيم از دسته گذشته برخاسته، به آستانه مشرّف شدم، دو ساعت به غروب مانده بيرون آمدم.

[حادثه‌اى در صحن‌]

در صحن بزرگ رسيدم، جمعى را ديدم در گوشه صحن مقدس ايستاده و بر گرد يكديگر صف زده‌اند. دانستم در اينجا قضيه‌اى است و حادثه‌اى است. خواستم چشم خود را بربندم و به زودى بگذرم. شخصى مرا فرياد زد كه جناب آقا تشريف بياوريد و ملاحظه نماييد و سيره و عادات و اخلاق اهل وطن خودتان را ملاحظه بفرماييد كه تا چه درجه پاس حقوق نوعيّت خود را داشته و چه اندازه وظايف اسلاميّت را به جاى مى‌آورند.

من به طرف ايشان روانه شدم. در ميان آن جمع شخص فقيرى را ديدم در حال احتضار و سكرات، از شدت مرض به رو اوفتاده و نفس به شماره رسيده، پرسيدم: «اين مرد كيست و حال او چيست؟»

گفتند: «اين شخص زوّار و از اهل رشت است به عنوان زيارت با اهل ولايت خود به ارض اقدس آمد. مريض شد. رفقاى او رفتند و او را گذاردند. او هم در گوشه كاروانسرا اوفتاده، سرايدار مال سوارى و اسباب او را فروخته چند روزى مخارج او را متحمّل شده، حال كه مشرف به موت گرديده، او را آورده در ميان صحن انداخته و رفته است.»

گفتم: «وا عجبا! شما حال او را مى‌دانيد و ايستاده به او نگرانيد. چرا اين مسلمان را در جاى صحيحى نمى‌بريد و طبيب از برايش نمى‌آريد و به معالجه‌اش نمى‌پردازيد؟»